Artikelen

In de Calvijnkerk in Baarn gaan bijna alle kinderen naar de zondagsschool. Al bijna dertig jaar zorgt leidster Tine Veldhuizen (52) hier wekelijks voor een sprankelend uurtje. “Het is fantastisch om samen met kinderen op ontdekkingsreis te gaan door de Bijbel.”

Hij (75) zit altijd rechts in de kerk, zij (21) in het midden. Ze kennen elkaar van gezicht, maar hebben elkaar nog nooit diep in de ogen gekeken. Tijd voor een goed gesprek. Over geloof, twijfel en vertrouwen.

"Ben jíj christelijk? Ik zie het haar denken, de moeder van het meisje op wie mijn zoon verliefd is." Rebecca Schoon, voortrekker van pioniersplek De Hoeftuin in Utrecht, leert steeds meer om zichzelf te blijven als mensen verbaasd zijn over haar geloof. Maar het blijft spannend.

Ze gingen al bijna tien jaar naar dezelfde kerk, maar hadden elkaar nog nooit gesproken. Nu drinken Tineke (75) en Annerieke (19) regelmatig samen koffie na de kerkdienst. “En dan wil ik natuurlijk alles over Tinekes laatste vakantie horen!”

“Kreeg jij vroeger in de derde klas ook zo’n lelijke bijbel met plastic kaft? Wij rookten sjekkies van die flinterdunne blaadjes.” Mijn mond valt open. Mijn vriend leert me met nieuwe ogen kijken. Hij vertegenwoordigt de massa die de Bijbel ongeveer twee keer in zijn leven opengeslagen heeft. Hij is de doelgroep van de Hoeftuin: een rand- of buitenkerkelijke, zoals dat wat aanmatigend heet.

De kerk boenen, bomen snoeien, graven delven, koffie zetten. Piet en Janny Sjonger draaien er hun hand niet voor om. Het kostersechtpaar is al vijftig jaar verbonden aan het kleine kerkje in Friens. En als het aan hen ligt, stoppen ze nog lang niet.

Ze schelen meer dan vijftig jaar, maar Celina Rijk (19) en Rina Wattel (73) uit Oost-Souburg zijn het opvallend vaak met elkaar eens. “Als het gaat om de kerk, is het goed dat het ‘moeten’ eraf is.”

Hij zou voorgoed wegvaren, de rest van zijn leven slijten in het paradijs. Maar zeezeiler Henk de Velde kwam terug. Op zijn boot in Kampen praat hij met de Amsterdamse dominees Rob Visser en Paul Visser. Over zijn leven op zee, alleenzijn en dankbaarheid. En over dé weg, die niet bestaat.