‘Maar waarom doen we dat niet gewoon lopend?’ vroeg mijn man. Twijfelend keek ik naar de uitgespreide wandelkaarten op de vloer van ons huis. Zou dat kunnen? Dat je niet een bus neemt, maar te voet van het ene dal via een bergpas naar het andere dal loopt?
Het bleek te kunnen. Je kunt gewoon alles meenemen in je backpack en gaan lopen, daar kwam ik die zomer in Engeland achter. Tent, eten, kleding en alles wat je verder nodig hebt om te kamperen. Zo lichtgewicht mogelijk natuurlijk, en liefst ook niet al te veel – maar dat je te voet het lijntje op de kaart kunt volgen en zelfs bergen op kunt lopen, dat was een heuse openbaring. En ja, het is vermoeiend, maar de moeheid weegt niet op tegen de euforie van het uitzicht op de prachtigste kampeerplaats die je ooit hebt gezien. Bovendien had het iets helends, dat lopen. Onze lichamen werden sterker en onze geest rustiger.
Zuidkust
Engeland kent veel langeafstandswandelpaden. Eén daarvan is het South West Coast Path, dat langs de hele grillige zuidkust loopt. Mijn man en ik liepen in een andere zomer delen van dit pad. Het is geen eenvoudige route: het lijkt wel of geen meter vlak is. Je loopt altijd óf omhoog óf omlaag, en maakt zo oneindig veel hoogtemeters.
Het was dit pad dat bewandeld werd door een echtpaar van in de vijftig dat door een treurige samenloop van omstandigheden dakloos was geworden. Raynor en haar man Moth verloren hun geliefde huis en besloten op een dag om dan maar te gaan wandelen. Wandelen was immers beter dan dakloos zijn. Klein detail: Moth was ziek. Dodelijk ziek. Dokters raadden aan om rustig aan te doen. In plaats daarvan begon het echtpaar met een zware rugzak aan een tocht van duizend kilometer. Iedereen verklaarde hen voor gek.
Geploeter
In haar memoire Het zoutpad beschrijft Raynor Winn de tocht. Het is een verhaal over uitzichtloosheid en armoede. Over niet weten of er genoeg zal zijn om te eten, over uitputting en wanhoop. Over het koppig doorzetten van dat onmogelijke plan, omdat ze simpelweg geen alternatief hebben. Raynor Winn beschrijft de ervaring van het lopen als geen ander. Als lezer ben je er helemaal bij. Bij die overweldigende natuur, de oceaan, de stranden en de kliffen. Bij hun geploeter om te overleven. Bij het ritme dat het lopen brengt. Toen ik het las, was ik weer even helemaal terug in die ervaring.
Maar Raynor neemt haar lezers ook mee in de hoop. Want er is hoop, na die duisternis van het begin. Moth wordt sterker, tegen alle verwachtingen in. Het lopen gaat beter. Het echtpaar vindt een nieuw vertrouwen, er zijn prachtige ontmoetingen, en ze ervaren de helende werking van de natuur. Wie het boek leest, mag even delen in die helende hoop.
Foto: Gertine Blom
