Deze overdenking komt uit de laatste aflevering van 'Petrus in het land' (30 oktober, KRO-NCRV). De hele aflevering terugkijken? Ga dan naar NPO Start.
‘Dankdag voor gewas en arbeid, dat vieren we volgende week. Een mooie protestantse traditie. Maar zouden ze in onze samenleving wel weten of het een goed of een slecht jaar was? Ik denk het niet, want in de supermarkt ligt alles toch? Er is genoeg.
Onze overvloed lijkt bijna vanzelfsprekend. Een boerenbedrijf is bijna een high-tech bedrijf. Een ideale hoeveelheid voer voor een beest, het juiste moment van zaaien en oogsten; het komt zomaar uit de computer. Maar daarbij denken we wel: het gaat door onze handen, maar uiteindelijk komt het van God. Want wij laten het niet groeien, de aardappels en de bonen, maar God. Wij mogen ons verheugen in de schepping. Zo begon de Bijbel ook al: ‘En God zag alles wat Hij gemaakt had en zie; het was zeer goed.’
Prachtige gedachte, mooie belijdenis. Maar hoezo goed? Ontbossing, klimaatverandering, uitsterven van diersoorten, milieuvervuiling. Hoezo goed? We hebben de aarde toevertrouwd gekregen van God, wij mochten haar verbouwen en bewaren. Maar wat hebben we ervan gemaakt? Een zootje, een bende. En onze kinderen en kleinkinderen zadelen we op met de gevolgen.
Dankdag voor gewas en arbeid nodigt ons uit om het beter te doen. En willen we geen gedachteloze dankdag voor gewas en arbeid vieren, dan moeten we de verantwoordelijkheid voor de schepping en de binding met de Schepper weer beseffen.
Op dankdag staan we stil bij de afhankelijkheid. We zijn dankbaar voor de oogst, we zijn dankbaar voor het leven. En wat is dankbaarheid anders dan te beseffen en te accepteren dat we afhankelijk zijn. En wat is dankbaarheid anders dan je te verwonderen dat die grote God ons op het oog heeft en voor ons zorgt. Als we ons dat weer bewust worden, dan vieren we niet één dag in het jaar dankdag, maar dan weerspiegelt elke dag iets van de dankbaarheid en de vreugde om in Gods schepping te mogen leven.’
