Gedichten

Dit gedicht weeft troost en pijn samen, terwijl eeuwigheid en verlies elkaar raken in een liefde die blijft.

Een gedicht waarin sterven en ochtendlicht elkaar raken, en vogelzang het verdriet langzaam optilt uit de stilte rond het bed.

Een gedicht van ritueelbegeleider Irene van der Meulen over dankbaar zijn en dankbaar blijven.

Bidden is ademhalen voor de ziel, bidden is ook uitademen, luisteren is inademen. Waarom bidden we eigenlijk ?

Als je iemand mist, is het soms juist de stilte verbindt. Dit gedicht van Irene van der Meulen gaat over missen en de onverwachte nabijheid in de stilte. 

Dit gedicht van Irene van der Meulen is een uitnodiging om met een milde blik naar jezelf en anderen te kijken. 

Er zijn momenten waarop we zoeken naar de juiste woorden, maar ze niet kunnen vinden. Toch betekent dat niet dat hoop verdwijnt. Misschien is een gebed of het aansteken van een kaars wel krachtiger dan welke woorden dan ook.

Een gebed uit de bundel 'Gebeden voor de gemeente', door Annemieke Bosman-Mohrmann. Zij is pastor bij de Protestantse Gemeente Waddinxveen.

Verlies is een gevoel dat blijft, ook al wordt de pijn met de tijd zachter. Irene van der Meulen, ritueel- en rouwbegeleider, schrijft over het onvermijdelijke gemis dat altijd aanwezig blijft, zelfs wanneer we weer verder proberen te gaan.

Herinneringen kunnen ons troosten, versterken en verbinden. Ritueelbegeleider Irene van der Meulen brengt in dit gedicht de kracht en waarde van herinneringen onder woorden.

Dit gedicht van Irene van der Meulen gaat over die momenten van troost die we soms nauwelijks opmerken, maar die ons dragen.

In een wereld die altijd sneller lijkt te gaan, vergeten we vaak stil te staan. Maar wat als je even zou stoppen met rennen? Wat als je zou voelen dat je al genoeg bent, precies zoals je nu bent? Dit gedicht van Irene van der Meulen nodigt je uit om dat moment van rust te omarmen.