Ds. Esther van Schie

In haar laatste column voor Petrus vertelt Esther van Schie het verhaal van een gevluchte man die zijn moeder herdenkt. Zijn moeders laatste wijsheid: zoek warmte in een gemeenschap die je omarmt, ongeacht je achtergrond.

Ds. Esther van Schie begeleidt een groep jongeren van over de hele wereld met hun voorbereiding op de doop. Hun verhalen, vragen en zoektocht naar geloof inspireren en ontroeren haar. "Hier groeit Gods kerk. Gewoon omdat Hij dat wil en bedacht heeft."

Eens in het jaar stelt ds. Esther van Schie haar keuken ter beschikking voor een groep dames die loempia's maken voor het goede doel. Meehelpen, dat mag niet. Maar wat ze wél kan doen? Luisteren.

Zou Petrus zich ook een pionier hebben gevoeld toen hij tijdens zijn zendingsreizen in aanraking kwam met nieuwe mensen en culturen? Esther van Schie voelt zich dat in elk geval wel. Ze is predikant voor het landelijk werk voor migranten. Ook is ze voorganger van een jonge, internationale gemeenschap in Gouda.

Ds. Esther van Schie maakt een indrukwekkende rouwbijeenkomst mee. "Urenlang zaten ze daar, in stilte, afgewisseld met uitbarstingen van verdriet."

Ds. Esther van Schie wordt op een rustige zondagmorgen opnieuw geconfronteerd met de rauwe werkelijkheid waarin veel van haar gemeenteleden leven.

Vanuit Nederland had een gemeentelid paracetamol geregeld voor het kind van een vriendin in Myanmar. Maar voordat de medicijnen waren aangekomen in het dorp in de jungle, trof moeder en kind een vreselijk lot. Als predikant onder migranten leert Esther van Schie hoe belangrijk het is om verdriet te kunnen delen.

Bezoekers van de kerk van ds. Esther van Schie nemen nog wel eens vrienden mee. Maar niet altijd met zuiver religieuze motieven.

Ds. Esther van Schie rijdt tussen acht brede, kaalhoofdige mannen in een krakend busje naar de bijbelgroep in een naburig dorp. Ze gaan allemaal zingend los.

Ds. Esther van Schie schrijft over een gesprek met haar ‘Chinese groep’, over bidden. Eén van de deelnemers kan het niet, bidden. Zegt ze. Maar dan begint ze te zingen...

Na een lange dag komt Esther van Schie een man tegen die haar humeur laat opklaren.

In het werk als pionier krijg je soms een inkijkje in het diepste verdriet van mensen. Verhalen die je bijblijven, omdat ze raken aan onrecht, kwetsbaarheid en geloof. Soms is er geen pasklaar antwoord, geen oplossing – alleen luisteren, bidden en aanwezig zijn. Dit is het verhaal van zo’n ontmoeting. Een verhaal over vertrouwen, pijn en het zoeken naar hoop, in een situatie waar woorden tekort lijken te schieten.