“Dit kan lang duren”, zei de verpleegkundige op de Eerste Hulp. Oké, maar misschien valt het mee, dacht ik.
Het viel tegen. De pijn en het gedoe en het afhankelijk zijn, dat was lastig. Maar het moeilijkste vond ik het om mijn werk los te laten. Ineens was ik stilgezet. Mijn drukke agenda voor die week, voor die maand, alles viel weg. Te accepteren dat ik een tijd niets kon, niet van betekenis kon zijn voor mensen, geen waarde kon toevoegen door mijn werk. En dat weken, maanden.
Geen supermens
‘Zorg goed voor jezelf, neem je tijd’, zeiden mensen om mij heen. Maar de tijd nemen, dat wilde ik niet. Niets bijdragen, dat vond ik eigenlijk niet kunnen, mijn herstel vond ik te lang duren. Ik wilde beter zijn. Beter dan ziek, kwetsbaar en moe.
Ik wilde me niet neerleggen bij de beperking die wij als mensen hebben, dat wij geen supermensen zijn. Ik vertrouwde niet op wat ik geloof, dat we geen supermensen hóéven te zijn.
Menselijke maat
De Bijbel staat er vol mee, met mensen die falen, tekortschieten en kwetsbaar zijn: profeten, koningen, leerlingen. Nergens is de boodschap dat mensen boven zichzelf moeten uitstijgen, perfect moeten zijn of onfeilbaar. Het tegenovergestelde is het geval: telkens is de les dat alleen God heilig is en dat wij mensen God niet zijn en niet als God hoeven te zijn. Wij mensen moeten juist mensen zijn en we hebben te leven naar de menselijke maat en zorg te dragen voor de ander.
Onbegrip
Maar de leerlingen van Jezus, aan wie Hij telkens alles uitlegt, laten keer op keer blijken weinig van zijn boodschap te begrijpen. Als Jezus zegt dat Hij gedood zal worden en daarna uit de dood zal opstaan, gaan zijn leerlingen met elkaar in discussie over wie van hen de belangrijkste is. (Marcus 9:30-34) Zo zie je maar, je kunt dagelijks bezig zijn met wat God van mensen wil en het toch niet begrijpen.
Oefenen
‘Als je loslaat, heb je twee handen vrij’, is een uitspraak van Loesje. Ik oefen op het loslaten van de gedachte dat ik alles moet kunnen. In plaats van krampachtig vasthouden aan een beeld van hoe ik beter zou kunnen zijn, wil ik ontvankelijk zijn voor de Bijbelse boodschap dat we bestemd zijn om mens te zijn. Niet beter dan een ander, wel samen met een ander.
Zegenwens
Ik wens je lege handen.
Dat je kunt oppakken wat op je pad komt
en ontvangen wat je toevalt.
Dat je de hand kunt grijpen die de ander je aanreikt.
Deze overdenking is van ds. Jantine Heuvelink, predikant in Bunnik, en komt uit een uitzending van Petrus in het land. Kijk hier de uitzending terug.
