Er is niets zo fijn als rustig lopen door de kloostergangen naar een getijdengebed. De rust en vrede voelt als zachte dauw op een heldere ochtend. Het ritme van de dag, alles op vaste tijden, maakt me kalm. De stof van alledag daalt neer, en als ik geluk heb gaat het in me stromen. In de bedding van het klooster, waar zusters en broeders hebben gekozen voor een leven met God, vind ik vaak mijn eigen spiritualiteit opnieuw uit.
Inspiratie uit het klooster
Mijn agenda laat het hoogstens twee keer per jaar toe om een klooster te bezoeken. Om vaker iets van de inspiratie te ervaren, ben ik gaan luisteren naar de podcast ‘Kloostergesprekken’. Het geeft me diezelfde rust en vrede om naar monialen en monniken, betrokkenen en gasten te luisteren. Ze vertellen over hun dagelijkse leven, over hun geloof en inspiratie. Bij de afleveringen staat een korte samenvatting, zodat je gericht kunt kiezen aan welk soort gesprek je behoefte hebt. Sinds januari komt er wekelijks een aflevering uit.
Naar buiten gericht
De ene religieuze gemeenschap is naar buiten gericht, betrokken op de samenleving en de andere is contemplatiever, naar binnen gericht. Ik geloof dat beide gemeenschappen heilzaam zijn voor hun omgeving en de wereld in het algemeen. Zo spreekt Fer van Reijken, Franciscaan en gardiaan in zijn stadsklooster, bevlogen over de activiteiten die zij organiseren voor mensen die op straat leven. Hoe eenieder actief mag zijn vanuit zijn eigen talent. En dat je ook leert begrijpen wat je niet kunt. Hoe authenticiteit voelbaar en inspirerend is voor mensen. “Maak mij een instrument van jouw vrede”, vraagt hij God.
Naar binnen
Zuster Marijke Brouwer, claris in Megen, vertelt over haar reis naar haar intrede toe. Wat haar bewoog, wat op haar pad kwam en wanneer ze zich geroepen voelde. Hoe je elkaar en God kunt leren kennen in de stilte. Hoe het wegleggen van je mobiel, koptelefoon en andere apparaten innerlijke rust brengt. Dat de vaste gebeden hierbij helpen. Ze geeft gasten vaak de tip mee ook in het dagelijks leven af en toe echt niets te doen; alleen stil te zijn en te luisteren. Begin met vijf minuten per dag. Hoe het confronterend kan zijn, maar haar uiteindelijk vrede in haar hart bracht.
Je ‘wordt’ gezongen
Bram Verheijen, gastheer, cantor en ‘meelever’ bij de Benedictijnen in Egmond, vertelt wat er in hem gebeurt als hij zingt. Hij begeleidt wekelijkse de broeders bij de zang. Hij ervaart dat hij ‘wordt’ geademd en soms ook ‘wordt’ gezongen. Vooral als hij het lied uit zijn hoofd (‘by heart’ in het Engels) kent. Zonder ratio kan het de diepste snaren in jezelf raken. Zo doorleef je ten diepste de woorden die je zingt. Het maakt hem vrij. Hij trakteert ons op zijn prachtige stem met een kort lied. Dit lied leerde hij in een Ierse congregatie. Ze zongen het bij de Completen, het laatste gebed voor het slapen gaan:
Luister naar deze hymn (download)
Before we end our day, O Lord,
We give our prayer to you:
That you continue in your love
To guard your people here.
Give us this night untroubled rest
And build our strength anew:
Your Splendour driving far away
All darkness of the foe.
Our hearts’ desire to love you, Lord,
Watch over while we sleep,
That when the new day dawns on high
We may your praises sing.
