Ik heb nog niet eerder een bekeringsverhaal gelezen waarbij ik me zo betrokken voelde als bij het verhaal van Kristien Hemmerechts, opgetekend in haar boek Van ver gekomen. Dat komt denk ik omdat de auteur het proces niet als eenduidig en transparant beschrijft, met een bekeringsdatum en al. Integendeel, het is een complexe weg, vol met tegenstrijdigheden.
Beklemmend
Kristien heeft een pittige katholieke opvoeding genoten, maar na haar puberteit raakte ze de weg naar de kerk en het geloof kwijt. Wat wil je: overal het kruis met de dode Jezus om je heen, schuld en boete doen voor je zondige leven. ‘Alles beklemde me aan de kerk, aan het geloof, aan godsdienst, aan missen. Ik moest het van me afschudden om te kunnen ademen, te kunnen leven. Ik moest uitbreken.’ Dat was een zwaar proces. Want er gebeurde veel in haar leven. Twee van haar kinderen overleden op zeer jonge leeftijd, ze had een moeilijke relatie met een zus die ze later ook verloor. Een scheiding. En overal voelde zij zich schuldig over.
Gevonden, niet gezocht
En dan komt er stapje voor stapje die verandering. ‘De bocht van 180 graden werd graad voor graad genomen.’ Want er was een kind dat bang was voor de hel en later een jonge vrouw die de kerk als een angsthuis ervaart. ‘Er was de ijstijd, er was het pantser, en vervolgens ging het ijs aan het smelten en werd het pantser afgelegd.’ Er ontstaat een openheid in Christiens hart en ze leert met andere ogen te kijken. Ze ervaart dat God haar een engel heeft gestuurd: haar dochter. En nog een tweede engel: haar stiefdochter. ‘Ze hebben mij leren liefhebben en zij hebben mij de weg getoond.’
Want ze gaan vragen stellen over geloof en kerk en dat brengt Christien uiteindelijk tot een volgende stap: ze woont weer een mis bij en daar voelt het alsof iemand op haar schouder tikt. ‘Ik heb God niet gezocht, maar ik ben gevonden.’
‘Misschien moet een mens radicaal met iets breken om te kunnen terugkeren’
Als een mantel
Wat zij daarna wekelijks meemaakt bij de Sant’Egidio gemeenschap in de kathedraal in Antwerpen is als een mantel om haar heen. Christien ervaart in de viering het loskomen van haarzelf, ze beleeft vreugde die haar hart binnenkomt. Ze schrijft vol overgave over de liturgie, de eucharistie, de liederen, en vooral over de gemeenschap van mensen die trouw is.
Het boek is een mooi getuigenis, een liefdevolle oproep om het vol te houden, want de wereld heeft mensen nodig die gebeden prevelen en zingen. ‘Tussen de brokstukken van de ruïnes van de kerk kiemen nieuwe gemeenschappen, nieuwe vormen van geloofsbelijdenis. De kerk is veel minder dood dan ik had gedacht.’ Maar ook, zou ik willen zeggen na lezen van dit mooie boek: je kunt als mens van ver komen, diep wegzakken, maar er is een weg naar heling, naar vertrouwen. ‘Misschien moet een mens zo radicaal met iets breken om te kunnen terugkeren.’
Het boek is uitgegeven bij Uitgeverij De Geus.
Dit artikel werd ook geplaatst in het Amersfoortse kerkblad Vierklank.
Beeld: Margreet Kattouw
