Soms hebben we een gebedsdienst. Dat doen we als er in de wereld dingen gebeuren die voor onze mensen ingrijpend zijn. Vanavond ook. We komen bij elkaar in een donker houten lief kerkje. Voor deze keer verlichten we het vooral met kaarsjes.
De mensen druppelen binnen. Velen uit het asielzoekerscentrum sluiten aan. We delen koptelefoons uit, dan kunnen ze via de vertaalset verstaan wat er gezegd wordt.
We luisteren naar Koerdische muziek. Het wordt stil. In de schemer lees ik voor uit Psalm 71. “Laten we bidden”, zeg ik. Dan vraagt een van de Turkse mannen: “Mag ik ook bidden?”
Ik geef hem de ruimte. Hij bidt in het Engels, voor zijn land, zijn volk, de verschrikkelijke gevolgen van de aardbeving. En dan gaat hij opeens over op het Arabisch. Zangerig staat hij daar de Koran te reciteren.
Ik versta het niet, maar ik zie de Arabische christenen verstijven
Ik versta het niet, maar ik zie de Arabische christenen voor mij verstijven. Zij verstaan het duidelijk wel. Ik weet niet wat ik moet doen en laat hem uitspreken. Dan gaat hij weer zitten.
Achteraf drinken we koffie. Een Iraanse man komt naar mij toe. Hij was moslim maar is christen geworden en heeft daarom zijn land moeten ontvluchten. “Vond je dit goed?”, vraagt hij. Hij is duidelijk in de war door wat er gebeurde. Voor hem voelt het niet veilig om deze teksten te horen in de kerk waar hij gekomen was om zijn God te ontmoeten.
Ik aarzel. Nee, goed vond ik het niet en het was ook niet de bedoeling. Maar ik ben er ook niet helemaal uit wat ik ervan vind. Er zit zoveel meer aan deze vraag vast dan een simpel ‘goed’ of ‘fout’. Ik moet erop kauwen, over nadenken, voor bidden. En praten, met deze Turkse meneer en met de Arabische christenen. Hoe denken we over elkaar, hoe denken we over God? Hoe zou God hiernaar kijken en welke reactie zou Hij van ons gewild hebben?
De gebedsdienst duurde maar een uurtje. Voor het huiswerk heb ik wat langer nodig, schat ik in ...
