Kun je er nog zijn als je er niet meer bent? Die vraag komt op bij het zien van de film ‘The Maiden’. Een film over het grijze gebied tussen dood en leven. Over gemis, rouw. Het is een trage film, maar rouwen is dat ook, omdat je nauwelijks vooruitkomt.
Meegaan met de stroom
De film draait om twee tienervrienden, Colton en Kyle, die skatend door het leven gaan, zich vervelen, lol hebben. Ze zijn vaak te vinden bij de rivier. Bij een huis in aanbouw vinden ze een dode kat in de kelder. De twee vrienden vinden dat het dier een uitvaart verdient, een rite. Ze leggen de kat op een stuk hout, met wat veldbloemen erbij en laten hem meegaan met de stroom naar het oneindige.
Een rite helpt
Deze scène brengt je direct bij het thema van de film, het noodlot, de dood. Kyle verongelukt. Colton zit diep in het verdriet en zoekt steeds de plekken op waar hij samen was met zijn vriend. Daar voelt hij zijn aanwezigheid. Ook door de graffiti van Kyle die overal te zien is, met die bijzondere tag (handtekening) van hem: Maiden, tevens de titel van de film. Ook Kyle’s schoen vindt hij en die geeft hij hetzelfde respect als de dode kat: een vlot, bloemen, en meegeven aan de stroom. Riten helpen bij rouw.
In al het gemis is daar nieuw leven, aaibaar, troostvol
Kantelmoment
De film krijgt een wending als Colton diep in het bos een dagboek vindt. Het blijken tekeningen en teksten te zijn van de ook verdwenen Whitney. En dan komt het kantelmoment in de film, bijna vanzelfsprekend, de grens tussen leven en dood vervaagt. Er is eigenlijk geen grens tussen ‘wat was’ en ‘wat is’. We volgen Kyle en Whitney - de twee overledenen, voorbij het zintuiglijke. Misschien is het een glimp van wat hierna is, of misschien beter, wat hiernaast is, want scènes uit het gewone leven blijven we zien. Er is geen grens tussen wat leven en wat dood is. Aan het slot is er een verrassing voor Colton die diep in het verdriet afdaalt naar de kelder van het niet-afgebouwde huis en daar troost vindt.
Rouw en troost
Elk mens heeft een eigen ‘vingerafdruk van verdriet’, zei rouwexpert Manu Keirse in een tv-gesprek. En zo is het. Bij ieder mens is het rouwen anders. Rouw is geen maatwerk. Troost dus ook niet. De een vindt troost door een goed gesprek, een boswandeling, Het kan ook een gebed zijn of het luisteren naar een oude psalm. Het is vooraf nooit te zeggen wat je troost. Je kunt het niet plannen. Daarom is het slot van de film aansprekend: Colton vindt troost in wat hij in de kelder ontdekt. Ik zal het niet verklappen, maar het raakte mij: in al het gemis is daar nieuw leven, aaibaar, troostvol. Verdriet kan je verteren. Onverwachte tekenen van nabijheid en aandacht kunnen je toekomst geven.
De regisseur van deze film is de Canadese Graham Foy. ‘The Maiden’ draait deze weken in veel filmhuizen.
