Ergens in de jaren 90 zag ik de film 'The Piano' van Jane Campion. De film maakte diepe indruk op me, niet in de laatste plaats door het adembenemende Nieuw-Zeelandse landschap en de schitterende soundtrack van Michael Nyman (met - u raadt het nooit - een hoofdrol voor de piano). Ook zat er de nodige spanning tussen de hoofdpersonen, die uiteindelijk letterlijk uit de klauwen liep.
Vlooienmars
De nieuwe film van Jane Campion, 'The Power of the Dog', kent ook een prachtige muzikale score. Jonny Greenwood, gitarist van de band Radiohead, is daar verantwoordelijk voor. De nadruk ligt op de andere snaarinstrumenten: gitaar, banjo en strijkinstrumenten. De piano komt sporadisch voor, en dan ook nog eens met een houterige 'vlooienmars', gespeeld door Rose, de vrouw van George. Haar zwager Phil pest haar door het melodietje op z'n banjo mee te spelen en vervolgens daarna nog even te excelleren op dit ultieme cowboy-instrument. Het landschap is dit keer dat van het Amerikaanse Montana: even adembenemend, maar ook ruig en desolaat. Campion heeft het subliem gefilmd.
'The Power of the Dog' is een western. Gek genoeg klinkt er geen enkel pistool- of geweerschot. Maar er zindert genoeg, vooral verbaal én non-verbaal. En de mens is nietig in dat ruige landschap, waar hij het heeft te stellen met de hitte en de kou, alsmede met wolven en ziekten (miltvuur!) die z'n vee bedreigen.
Zinderende spanning
De film begint met de twee broers: Phil en George Burbank. De eerste (geweldig gespeeld door Benedict Cumberbatch) is een letterlijk en figuurlijk ongewassen hork. George (Jesse Plemons) is veel gesoigneerder. Phil kan geen moment voorbij laten gaan om z'n broer te kleineren en te schofferen.
De twee broers hebben in hun grote verschillen iets van vergelijkbare Bijbelse broers als Kaïn/Abel en Ezau/Jakob.
Als George trouwt met Rose (een weduwe), trekt zij met haar zoon Peter bij hem in. Op die ranch woont Phil dus ook. Peter is een heel zachtaardige en onderzoekende jongen. Maar Phil vindt hem verwijfd. De spanningen op de ranch lopen op, en je wacht tot het escaleert. Die zinderende spanning is door Campion heel sterk verbeeld. De cameravoering is sterk, het licht is prachtig en de voetstappen op de houten vloeren en trappen hoor ik nu nog ... En er wordt zeer sterk geacteerd.
Op het verkeerde been
Toch lijkt er een soort catharsis te ontstaan. Achter de botheid en het ongewassen lijf van Phil blijkt toch een hart te kloppen en warme gevoelens te huizen. Juist Peter weet dat bij hem naar boven te halen.
Maar dan eindigt de film toch weer helemaal anders dan je zou verwachten. Campion heeft ons op het verkeerde been gezet. Althans mij wel.
Misschien had ik me toch meer door de titel moeten laten leiden, een citaat uit Psalm 22 (King James Version): 'Deliver my soul from the sword; my darling form the power of the dog.'
