Afgelopen dagen nam ik een film op op mijn oude middelbare school. Dat was een rare en fantastische gewaarwording. De meeste leraren zijn anders, de muren hebben een likje verf gekregen, maar het gebouw is precies hetzelfde gebleven. En zo gauw ik de wc inloop, weer door de gangen ren en op het plein sta ben ik weer veertien - in één tel ben je er weer, wie ik toen was, wat ik toen voelde.
Ik ben ooit met film begonnen omdat er videoclips waren die datzelfde voor elkaar kregen: in één tel brachten ze me in een nieuwe wereld, maakten ze me iemand die ik wilde zijn, tilden ze me op, lieten ze me grijnzen. Als dát bestond dan wilde ik het kunnen maken - en nu doe ik het. Dat je er eerst van droomt en het dan doet. En dat je het dan kan laten zien zodat een ander het óók voelt. Dat is waarom ik verliefd ben op film.
Wat er van binnen speelt
De serie Grand Army op Netflix gaf mij dezelfde ervaring als bij het clipjes-kijken als veertienjarige: in één keer ben je er, op die school, waar iedereen een buitenkant heeft die zo anders is als wat er binnen speelt. Grand Army slurpt me naar binnen. Omdat je snápt waarom het ene meisje boos is, de ander écht geld nodig heeft en de derde absoluut niet wil wat anderen denken dat ze wil, omdat je ze ziet botsen en snapt dat het niet anders kan, omdat je tot in je tenen gerechtigheid voor ze wil maar óók snapt waarom dat niet vanzelf komt, kreeg ik op enig moment een soort roes, een soort extase: dit is wie we zijn, als mensen. Wat een geklooi, wat hebben we veel genade nodig, en wat zijn we toch ijsbergen met elkaar. Wat is er veel waar ik geen weet van heb. Wat is het absurd en troostend en geruststellend om te geloven in Iemand die me ként - en die die ander ook kent.
Ik moet als filmmaker vaak de neiging onderdrukken om iets in te koppen, een boodschap over te brengen, om mensen iets aan hun verstand te brengen. Een wijze vrouw zei eens tegen me dat het genoeg is om de mens te laten zien zoals ‘ie is. Daar slaagt Grand Army wonderwel in. Ik weet niet hoe de serie afloopt want ik ben nog halverwege. Misschien tip ik je iets dat slechter afloopt dan ik hoop. Maar als je voor even gekatapulteerd wil worden naar de tijd die je mist als je weer voelt hoe die was - probeer dan een afleveringetje.
Bekijk hier de trailer van Grand Army:
Lees ook:
