“Als geestelijk verzorger bij Defensie heb je een aparte positie. Je leert met wapens omgaan, maar mag er zelf geen dragen. Voor militairen ben je allereerst een praatpaal. Doordat je steeds samen optrekt, word je een van hen. Gesprekken over geloof ontstaan onverwacht: ‘Doom, hoe denkt u daarover?’ Je bouwt een vertrouwensband op.”
‘Doom, hoe denkt u daarover?’
“Twee keer ging ik met mijn bataljon op missie, naar Irak en Afghanistan. Daardoor begrijp ik het militaire verhaal beter. De problematiek is zo weerbarstig. Je hebt te maken met stoere lui die dat imago graag overeind houden. Het is ingewikkeld om bij jezelf te komen als je in de knoop zit. Als je iets gaat mankeren, lig je er praktisch buiten. Ook voor het thuisfront is het moeilijk zich in te leven. Militairen kunnen hun verhaal vaak aan niemand kwijt.”
“Bij Defensie is best veel aandacht voor de nood van militairen, maar door de vele overplaatsingen verlies je elkaar snel uit het oog. Het is belangrijk dat geestelijk verzorgers vindbaar blijven voor militairen én hun naasten. Inmiddels ben ik de dienst uit. Ik ben nu gemeentepredikant in Ruinen, maar ik wil van betekenis blijven voor militairen in de regio. Af en toe wil ik bijvoorbeeld activiteiten organiseren, zoals een open kerk.
Het is ingewikkeld om bij jezelf te komen als je in de knoop zit.
Ik kwam in contact met een militair met een eigen bierbrouwerij. Het is onze droom hiervan een sociale onderneming te maken. Een ontmoetingsplek buiten de kazerne, voor militairen tijdens re-integratie, voor het thuisfront, voor veteranen. De band met militairen blijft levenslang.”
“De militaire wereld leerde me veel. Trok me buiten mijn comfortzone, over de rand. Jezus was hier een voorbeeld in. Wat ik heb geleerd over bijvoorbeeld leiderschap en doelgerichtheid, gebruik ik in mijn dagelijks leven en in de kerk.”
Tekst: Tineke van der Stok | Foto's: Unsplash/ Jaap Schuurman
