Soms kom je op onverwachte plaatsen geloof, hoop en liefde tegen. Petrus vist de pareltjes voor je op! Tips? Mail naar petrus@protestantsekerk.nl.
Hoe komt het toch dat de Franse cinema zo goed is in het genre van de feelgoodfilm? Ik denk aan 'Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain' (2001) en 'Intouchables' (2011), maar ook aan de recente film 'Hors Normes' (2019), - van hetzelfde regisseur-duo trouwens - die mijn vrouw Mirjam en ik gisteren zagen. Komt het omdat dit land met z'n enorme tegenstellingen juist zo'n behoefte heeft aan films die deze tegenstellingen niet ontkennen, maar deze tegelijk ook kunnen overstijgen in menselijkheid, humor en tegendraadsheid?
In zowel 'Intouchables' als 'Hors Normes' gaat het over mensen met beperkingen, die uit onverwachte hoek hulp krijgen, waardoor het leven weer kleur en zin krijgt.
In 'Intouchables' betreft het een lichamelijk gehandicapte man die door een zwarte man (met een verleden) op sleeptouw werd genomen; in 'Hors Hormes' draait het om het zwaar autistische kinderen, die nergens meer terecht kunnen, omdat ze agressief of zeer dwangmatig zijn. Bruno runt een opvang waar hij deze kinderen een veilig thuis probeert te bieden. Zijn vriend Malik leidt juist een organisatie waarin hij jongeren uit moeilijke buurten opleidt tot begeleiders van deze kinderen.
Dit leidt tot heftige, ontroerende, maar ook grappige ontmoetingen. Zoals de dwangmatige Joseph met z'n obsessies voor de noodrem in de trein en de sokken van een vrouwelijke medewerker. Of Valentin die altijd een helm op heeft, omdat hij zichzelf anders beschadigt. De aanvankelijk onhandelbare jongen Dylan ontfermt zich over hem en door de nodige crises heen ontstaat er iets moois. In één van de laatste scènes zien we Valentin zonder helm aan de eettafel aanschuiven.
De orthodoxe Jood Bruno en de moslim Malik weten elkaar te vinden in wederzijdse plagerijen, maar ook in onvoorwaardelijke liefde voor deze beide doelgroepen, waarbij met name Malik tegelijk geen blad voor de mond neemt. De liefde houdt van de waarheid, nietwaar?
De monoloog van Bruno tegen de inspectie, die vindt dat zijn organisatie niet professioneel genoeg is, reken ik tot de mooiste die ik sinds tijden zag.
De Belgische krant de Standaard roemde deze film met de volgende typeringen: 'Oprecht, maar niet drammerig; grappig, maar niet karikaturaal; gevoelig, maar niet sentimenteel.' Daar is geen woord Frans bij!
Bekijk hier de trailer van 'Hors Normes':
Lees ook:
