Helene Perfors is koopvaardijpredikant in de haven van Rotterdam en verbonden aan de Protestantse Gemeente Oostvoorne. Tijdens een verhalenavond van Petrus Vertelt beschreef zij een bijzonder verzoek van de Filipijnse bemanning van een schip. Beluister haar verhaal hier.
Hoelang draagt u de toga al?
“Bijna twintig jaar. Ik ben in 2001 bevestigd als koopvaardijpredikant in de haven van het Rijnmondgebied. Bij die functie horen eigen stola’s in de kleuren van het kerkelijk jaar met bijbelse symbolen die ook herkenbaar zijn voor de zeevaart.”
Wat doet de toga met u?
“Hij is waardevol voor me. Hij laat zien dat ik bevoegd ben om voor te gaan in een dienst, gesteund door een groter geheel, maar ook door een traditie van eeuwen. Het zegt mij ook dat ik bezig ben met de liturgie, een beweging waar de toga bij hoort.
Een toga is ook ontzettend praktisch. Ik hoef er niet over na te denken wat ik tijdens de kerkdienst aan moet. Dat is prettig, want bij een vrouw wordt er toch extra op gelet: ‘Wat hep ze nu weer an?’ Het is helemaal super om in een wapperende toga bij de doop van een schip te staan. Dat streelt de ijdele kant in mij. En dominees zijn ijdel, dat mag ík zeggen.
Ook laat je met toga’s en stola’s iets esthetisch aangenaams zien. In de scheepvaart is alles hard: kolen, ijzererts, containers, roest en lawaai. Met iets moois laat je ook iets zien van God, van zijn koninkrijk.”
Hoe reageren mensen op uw toga?
“In de zeemanskerk komen vaak mensen uit andere landen en culturen. Voor hen is het niet vanzelfsprekend dat er een vrouwelijke dominee is. Mijn toga is voor hen een bevestiging dat ik dit mag doen.”
Wat draagt u onder de toga?
“Een lange broek, meestal een spijkerbroek. Het moet niet te moeilijk zijn. Af en toe een jurkje, bij gelegenheid.”
---
Lees ook:
