Als mijn hoofd onrustig is, gaat mijn ademhaling sneller en heb ik mijn schouders opgetrokken. Ik heb vaak behoefte aan rust. En even vaak weet ik niet goed waar ik het moet vinden. Het is een kunst om even stil te staan. Om niet met mijn hoofd alweer dáár te zijn, maar gewoon even hier.
Een tekst van Juliana van Norwich helpt mij altijd weer om te landen. Om mij bewust te zijn van mijn lichaam hier op deze plek én van God. Juliana leefde in het Engeland van de 14e eeuw, een tijd vol crises. Er was een besmettelijke ziekte, er was een verwoestende oorlog en de oogsten mislukten vaak door slecht weer. Zelf had ze op het randje van de dood gezweefd en daar had ze iets van God gezien. Voor Juliana was God heel dichtbij. Tastbaar haast.
‘Voel hoe je kleding je omwikkelt, zacht tegen je huid aan’
Ze schreef op wat ze had gezien en gebruikt daarbij deze beeldspraak: “Onze kleding is Hij, die ons liefdevol induffelt en omwikkelt, rondom neerhangend in omhelzing en omsluiting uit tedere liefde, om ons toch maar niet los te laten. Toen ik dit zag, begreep ik dat Hij alles is wat goed is.”
God is als de kleding om je heen. Nu de dagen kouder zijn, draag ik graag warme truien. God is zo dichtbij als die warme trui om mij heen. Voel zelf maar. Voel hoe je kleding je omwikkelt, zacht tegen je huid aan. Het maakt mij rustig en brengt mij terug naar ‘hier’. Wat er ook om me heen gebeurt, hoeveel crisis er ook is, hier ben ik. Geest en lichaam, hart en ziel. Ik voel en adem, God is dichtbij, omarmt me, omwikkelt me. Ik hoef even niets.
---
