Soms kom je op onverwachte plaatsen geloof, hoop en liefde tegen. Petrus vist de pareltjes voor je op! Tips? Mail naar petrus@protestantsekerk.nl.
Een tijdje geleden las ik in de krant over iemand die midden in de nacht een stadswandeling had gemaakt. Juist in deze coronatijd was het extra stil en verstild: een bijzondere ervaring.
Colin H van Eeckhout, de voorman van de Belgische band Amenra, had hetzelfde gedaan, maar dan in de stad Gent. Hij zei daarover: ‘Ik vind de stilte die nu heerst bij momenten magisch. Er dwaalt nu een rust over de stad, daar is niets mis mee.’ Het deed hem denken aan het liedje De Zotte Morgen van de Vlaamse troubadour Zjef Vanuytsel. Deze schreef dit ooit als student. Als hij dan, na een nacht doorhalen, in de stad iedereen zich in de file zag storten, op weg naar het werk, zag hij hoe stilte werd verdrongen door de drukte, oftewel de ‘zotte morgen’. In prachtige poëzie wordt de tegenstelling neergezet:
De nacht sluipt weg de lucht verbleekt
De schimmen vluchten zwijgend
En aan de verre horizon
Begint de zon te stijgen
En daar trekt uit de nevel op
De klaarte van de dageraad
Met in zijn schoot geborgen
De zotte morgen
De stad ontwaakt de eerste trein
Breekt door de stilte en op zijn
Signaal begint de wilde dans der dwazen
Amenra heeft dit oude liedje voor deze coronatijd gecoverd. Normaal maakt deze band snoeiharde en verzengende metal, waarin Van Eeckhout de longen uit zijn lijf schreeuwt, begeleid door zware gitaarriffs en kneiterharde drums: heel indrukwekkend en intens. Maar hier zingt hij bijna fluisterend, slechts begeleid door een tokkelende gitaar. Alsof hij die stilte wil vasthouden, die hij in de nachtelijke stad heeft ondervonden, en die hij ook in de lockdown leerde omarmen. In de videoclip zien we Gent bij nacht én bij het ochtendgloren. Ik raad je aan om bij het beluisteren van dit liedje deze prachtige clip mee te nemen. Dat heeft iets meditatiefs.
Voor je het weet, begint ook bij ons die ‘zotte morgen’ weer, nu de economie weer piepend en knarsend op gang komt. Maar er is meer:
Maar ’t land zelf slaapt zijn roes nog uit
Diep onder ’t loof verscholen
Hier komt geen mens of geen geluid
D’ oneindige rust verstoren
Terwijl de stad nu raast en schreeuwt
De morgen zijn bevelen geeft
Wordt hier bij ’t ochtendgloren
De dag geboren
En ook de kinderen en de dwazen
Blijven tussen de rozen slapen
Ver en veilig geborgen
Voor het ritme van de zotte morgen
Ik moest denken aan nog veel oudere liedjes: Psalm 62 en Psalm 65. Daarin worden de stilte en de verstilling ook bezongen. ‘De lofzang is in stilte tot U, o God.’ (Psalm 65:2) en ‘mijn ziel is stil voor God; van Hem is mijn heil.’ (Psalm 62:2) Misschien dat deze bijzondere tijd ons extra heeft geleerd die weer te zoeken en te vinden. Dan zou het toch zonde zijn als ‘het ritme van de zotte morgen’ die weer overstemt.
Dit artikel verscheen eerder op lichtvoorgouda.nl.
Beluister ook:
