Gisteravond was ik op de startavond van de Alphacursus van onze kerk. We hadden een opkomst van zo’n 70 mensen, inclusief de vrijwilligers. Zo’n grote opkomst hadden we nog niet eerder gehad. Na afloop zei ik tegen een van de leiders: “Dit ging jullie verwachting vast te boven?” Hij antwoordde lachend: “Nou, als onze kerk 400 leden telt en iedereen had één persoon meegenomen, dan hadden we hier met 400 man kunnen zitten …”
Kerkje in Zweden
Toen ik naar huis reed, dacht ik terug aan een zomervakantie in Zweden, een paar jaar geleden. Onze kinderen waren nog klein en we waren met onze camper even gestopt in een klein dorpje, zo’n 150 km onder Stockholm. Mijn vrouw bleef met ons zoontje in een speeltuin terwijl ik met mijn dochter richting het oude houten kerkje liep. Ik hoopte dat deze open was zodat we even binnen konden kijken.
Dichterbij gekomen hoorden we in de tuin een grote grasmaaier rijden. We stonden al op het paadje richting de ingang toen hij de hoek om kwam. Een vrolijk zwaaiende tuinman gebaarde ons dat we naar binnen mochten lopen. We stapten het kerkje in, keken rond, en gingen in een van de banken zitten.
Zes gebouwen in beheer. Zes predikanten op de loonlijst. Waarom? Dat kost toch ongelofelijk veel geld?
Tuinman en dominee
Toen kwam de tuinman binnen. Hij droeg rubberen laarzen, een broek met gaten en een T-shirt van een metalband. Vrolijk riep hij ons een Zweeds ‘Hey hey!’ toe. Gelukkig sprak hij goed Engels en we raakten aan de praat. Tegen mijn verwachting in bleek hij de dominee te zijn van deze kerk. Hij vertelde dat er hier in de plattelandsregio zes gemeenten waren. Tien jaar geleden werden er in alle zes nog twee diensten per zondag gehouden. Maar tijden waren veranderd en de kerken waren leeggelopen. Inmiddels was er op zondag nog maar in één van de zes kerken een dienst. Vreemd genoeg hadden ze nooit een gebouw verkocht of een voorganger ontslagen. Wel hadden alle predikanten extra taken gekregen. Omdat de voorganger die wij spraken de groenste vingers had, onderhield hij de zes tuinen.
'Als we vijf gebouwen zouden sluiten, maken we God dan niet heel klein?'
Wat een geloof
Ik kon bijna niet geloven wat ik hoorde. Zes gebouwen in beheer. Zes predikanten op de loonlijst. Waarom? Dat kost toch ongelofelijk veel geld? Hij las de verbazing in mijn ogen en begon te glimlachen. “Dat ik als eenvoudige predikant nog niet eens één kerk vol krijg, betekent niet dat God dat niet kan. Als we vijf gebouwen zouden sluiten, maken we God dan niet heel klein? Wat nou als zijn Geest gaat waaien door dit land? Dan kan het zomaar gebeuren dat we aanstaande zondag alle kerken moeten openen en nog zitplaatsen tekort komen! God is zo groot dat we alles van Hem mogen verwachten. En om dat te laten zien zorg ik dat bij alle kerken het gras keurig gemaaid is. Misschien zitten de banken zondag wel vol!”
Wat een man! Wat een geloof! Ik keek hem met tranen in de ogen aan en dankte hem voor deze waardevolle ontmoeting. Meteen wist ik dat dit een verhaal was waar ik nog vaak hoop uit zou halen.
400 stoelen
Zo ook gisteravond. We hadden een prachtige opkomst en een heel bijzondere avond. 70 mensen beloofden elkaar om 10 weken lang met geloofsvragen aan de slag te gaan. Dat is geweldig. Desondanks hoop ik dat we volgend jaar aan 400 stoelen niet genoeg hebben.
