Wat ik altijd bijzonder heb gevonden is dat de leerlingen en volgelingen van Jezus hem na de opstanding niet herkenden. Maria Magdalena herkent Hem niet als Hij als tuinman aan haar verschijnt, de twee leerlingen die gedesillusioneerd naar Emmaüs afdalen en hem daar langs de weg aantreffen, maar ook de discipelen aan het Meer van Tiberias die hem daar aan de oever zien, zij allen hebben het hoofd nog vol van de dood van hun leermeester dat zij hem niet als levende herkennen, ook al is hij nog zo dichtbij...
Andere plaats en tijd
Onlangs huurden wij met ons gezin en een stel vrienden een huisje aan de Franse westkust in de buurt van La Rochelle. Soms kan een andere omgeving, taal en architectuur je alledaagse gedachten op een ander spoor zetten. Je zit met je hoofd en hart op een andere plek, in een andere tijd.
Onze kinderen hebben na de toetsweken en schoolprojecten ook behoefte aan tijd, tijd en ruimte.
Zoals in elk Frans dorpje stond ook hier een mooie oude, beetje vervallen kerk midden op een plein. En aangezien er deze week ook genoeg ruimte was voor andere dingen kon ik onze puberkinderen ook nog wel verleiden om met ons mee naar de kerk te gaan. Daarbij vinden ze Jezus' boodschap dat we moeten zorgen voor onze naasten en verschoppelingen ook mooi, dus dat hielp.
‘Maar we verstaan toch niets van zo’n Franse dienst?’
‘Nou vast wel en anders zie je het maar als een cultureel uitje.’
En zo gingen ze mee zonder dat ze precies wisten wat ze konden verwachten. En dat is ook een goede oefening voor de rest van hun leven, zullen we maar zeggen.
Toeristen
De kerk liep al aardig vol: grote gezinnen, alleenstaanden, oudere mensen met een looprekje en jonge ouders met brabbelende baby’s in een kinderwagen. Op de vierde rij vlak voor het altaar was een hele rij vrij waar wij met z’n achten in schoven. Ondanks dat we niet in korte broek of met een iPhone binnenliepen was het overduidelijk dat wij ‘de toeristen’ waren.
De kerkbel luidde, het werd stil en de dienst begon. Op dat moment kwam er een wat rommelige man aangestommeld, murmelend met een telefoon in zijn hand die allerlei geluidjes maakte. Hij ging naast mij zitten en begon in een taal te praten die ik niet kende.
‘Ukraïne’, kon ik verstaan, ‘Ukraïne’.
Hij liet me op zijn oude mobieltje een foto zien van hemzelf, in gevechtstenue met een enorm geweer om zijn nek. De priester sprak, de kerk was stil, maar mijn buurman in de kerkbank bleef onrustig en lawaaierig. Soms keken mensen verstoord op naar die kerkbank waar die luidruchtige toeristen zaten.
Misschien was Hij het wel
Ik probeerde met een vriendelijke blik duidelijk te maken dat ik hen wel begreep. ‘Papa, wie is die man? Komt ie uit Oekraïne?’, vroeg mijn dochter.
‘Ja, ik denk dat hij daar gevochten heeft.’
Mijn dochter kijkt me aan en zegt: ‘Hij is een beetje in de war, denk ik.’
‘Ja, dat vrees ik ook.’
Uit het niets gooide de man ineens zijn armen om mij heen, in een net iets te lange, ongemakkelijke knuffel. Toen stond hij midden in een gebed op en verliet de inmiddels ietwat onrustig geworden kerk. Ik keek wat ongemakkelijk om me heen. ‘Hé pap, dat van die leerlingen van Jezus die Hem voor Hemelvaart wel ontmoetten, maar niet herkenden?’, fluisterde mijn dochter.
‘Ja, lieverd?’ antwoordde ik zachtjes.
‘Misschien was Hij het wel daarnet.’
Ik was er even stil van.
Voor meer info over lezingen en voorstellingen van Bas op weesnietbang.nl.
