Tineke en Annerieke leerden elkaar in 2016 kennen, toen ze samen in de beroepingscommissie van de Kruiskerk in Wezep terechtkwamen. Annerieke: “Tineke was de oudste van de groep en ik de jongste. Ik dacht: hoe gaan we ooit een dominee vinden die we allebei interessant vinden?” Maar de verschillen bleken mee te vallen. “Als jongere heb je het beeld dat ouderen heel traditioneel zijn. Ik dacht: een dominee die jeugddiensten organiseert, dat vindt Tineke vast niks. Maar toen ik haar beter leerde kennen, merkte ik dat ouderen ook heel moderne en originele ideeën kunnen hebben.” “Afwisseling in de diensten vind ik juist heel goed”, beaamt Tineke. Alleen de door Annerieke geliefde Opwekkingsliederen zijn niet helemaal aan haar besteed. “De woorden zijn zo simpel, die zeggen me helemaal niks. En dan tien keer hetzelfde achter elkaar zingen… Daar kan ik niet zo veel mee.”
Op de camping
Die zoektocht naar een nieuwe predikant was een leuk proces, vinden ze allebei. Annerieke: “Er kwamen wel 23 sollicitaties binnen. De kerkenraad had bedacht dat alle sollicitanten een filmpje moesten maken. Heel goed, want zo kon je al heel snel zien of een dominee een beetje modern was.”
De beroepingscommissie besloot vervolgens anoniem negen predikanten te gaan ‘beluisteren’. Dat leverde grappige taferelen op. Tineke: “Tijdens één kerkbezoek vroeg iemand uit die gemeente ons bijvoorbeeld: ‘Staan jullie hier op de camping?’ ‘Nou, niet helemaal’, praatte ik er dan maar wat omheen.” Annerieke: “We hebben er wel eens een heel toneelstuk van gemaakt: ik was dan zogenaamd met mijn ‘opa’ op stap.”
Uiteindelijk noteren de vrouwen dezelfde dominee boven aan hun lijstje. “We waren allebei meteen fan van dominee Wilmink, die nu onze predikant is. Hij is heel toegankelijk, zijn diensten spreken iedereen aan.”
|
Tineke en Annerieke |
Saamhorigheid
Tineke is al vijftig jaar betrokken bij de Kruiskerk en heeft de gemeente in die tijd behoorlijk zien veranderen. “Vroeger hadden we 1200 leden, nu zijn het er nog 600. Maar ik voel me hier nog steeds thuis. Mensen in deze kerk zijn betrokken op elkaar, we kennen elkaar en zijn echt een gemeenschap.” Niet alleen de gemeente, ook haar geloof is in de loop van de tijd veranderd. “Ik geloof niet meer dat dé waarheid bestaat, zoals allerlei religies claimen. God zie ik in de liefde tussen mensen onderling. Mensen moeten vriendelijk en barmhartig voor elkaar zijn. En precies dát vind ik hier in de kerk.”
Annerieke herkent dat: “De saamhorigheid in onze kerk is heel bijzonder.” Ook voor haar is het aspect ‘gemeenschap’ heel belangrijk. “Ik vind het best moeilijk om in mijn studiestad Groningen te laten merken dat ik christen ben en naar de kerk ga. Toch is de kerk heel belangrijk voor me: de kerkdienst hoort helemaal bij de zondag.” Ze deelt Tinekes overtuiging dat geloven meer gaat over ‘doen’ dan over ‘denken’. “Heb je naaste lief als jezelf, dat vind ik ontzettend belangrijk.”
Aansluiting
Inmiddels is Annerieke helemaal op haar plek in de gemeente, maar eerder miste ze nog wel de aansluiting met oudere gemeenteleden. “Vroeger had ik het gevoel dat oudere mensen het lastig vonden om een gesprekje met me aan te gaan. Een jaar of drie geleden werd ik lector. Als ik dan thuiskwam, zei mijn moeder tegen me: ik heb van heel veel mensen gehoord dat ze vonden dat je zo goed las. Dan dacht ik: waarom zeggen ze dat niet tegen mij?”
Tineke reageert: “Ja, je gaat toch snel vooral om met je ‘eigen’ mensen. Van mijn leeftijdsgenoten weet ik: die heeft dat, en die mankeert dat… En dan vraag ik daarnaar, en praat je even met elkaar. Bij de jeugd denk je gauw: die redt zich wel.”
“Als jongere neem je niet zo snel het initiatief om een ouder iemand aan te spreken”, zegt Annerieke. “Maar voor mij is het contact nu wel een stuk makkelijker geworden. Dat komt doordat ik bij allerlei commissies betrokken ben geraakt: daardoor heb ik veel nieuwe mensen leren kennen. Dus tegen andere jongeren zou ik zeggen: word actief, laat je zien in de kerk!”
In de rubriek 'Jong & oud' vertellen een jongere en een oudere uit dezelfde gemeente wat hen bindt en wat ze zoeken in de kerk.
Foto: Miranda Ockerse
