Lees de nieuwste columns over geloof, hoop en liefde!
Gelovigen hebben een berg altijd gezien als Gods eigen plekje op aarde, realiseert ds. Wim Beekman zich, uitkijkend op de Mont Blanc. God die ons te boven gaat. Want ik mag mij dan wel een hele Piet voelen, veel stijgt boven mij uit.
Meer jonge mensen weten de weg naar de kerk te vinden. Welk verhaal hebben wij hun als kerk te bieden, vraagt Sjoerd Muller zich af.
Wim Beekman was fan van paus Franciscus vanaf het eerste begin. Hij heeft de kerk en de wereld niet veranderd, maar hij bleek een man van het volk en deed wat hij kon.
Studentenpastor Jorn den Hertog ontmoet soms studenten die geraakt zijn door wat er speelt in de wereld. Het lijken voor hem hedendaagse profeten, mensen die tekortkomingen moedig aankaarten.
Bij kerk denk je waarschijnlijk niet meteen aan kliederen. En toch doen we dat overal in de kerk. We proberen zo goed en zo kwaad als het gaat zin te vinden in de bijbelverhalen en activiteiten te organiseren. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer.
De berichten dat er weer meer jongeren naar de kerk komen, verheugen theologiestudent Trix Vahl. Maar als zij op zondag om zich heen kijkt, ziet ze wat anders. Zal ik het volhouden?, vraagt ze zich af.
Rokus Maasland spreekt binnenkort in een kerk over zijn boek ‘Allen die vermoeid & belast zijn’. Volgens hem moet in elke kerk ruimte zijn voor gebrokenheid.
De groentetuin bij de boerderij van Trix Vahl wordt een sociale tuin waar niet alleen groente maar ook het leven gedeeld kan worden. Dat gaat niet de wereld redden, maar het is een hoopvol gebed om Gods koninkrijk.
We zouden de schaamte en wrok, de blauwe plekken, de moeilijke dingen in ons leven vaak het liefst onder het kleed willen vegen, schrijft Wim Beekman. Maar Jezus doet wat anders...
Vroeg of laat ontdek je dat de weg naar volwassenheid langs vallen en opstaan leidt, ziet Wim Beekman. Bij anderen én bij jezelf.
