Zaterdagochtend. De kerkdienst van de Eritrese Abune Andreas Kerk is afgelopen. Kinderen en volwassenen in witte kleden, de kerkdracht van Eritrese christenen, doen hun schoenen weer aan en stromen naar buiten. Enkele jonge mensen ruimen op, vegen de kerkzaal, zemen ramen. De kerk moet weer schoon zijn voor de Syrische christenen die het gebouw vanmiddag gebruiken. Vier migrantengemeenten bevolken de Vierhovenkerk in Delft in het weekend. Op zondagochtend kerkt de protestantse gemeente er.
Teklemaryam (20) is hier al sinds 7.00 uur vanochtend. Als hij op zaterdag niet hoeft te werken, is hij de hele dag in de kerk te vinden. Om alles klaar te zetten en weer op te ruimen, en als begeleider van de jongerengroep (12 tot 16 jaar), in een aparte ruimte van de kerk. Hij leert de jongeren over rituelen in de kerk en over de betekenis van voorwerpen, maar hij leert hun ook om anderen te helpen en te respecteren, en iets te betekenen voor de samenleving.
Op zijn beurt krijgt Teklemaryam zelf ook les. “Ik wil groeien. Wat ik leer over God en de Bijbel wil ik weer overbrengen aan de kinderen, de jongeren en de samenleving. Het is altijd gezellig hier. Ik heb hier veel mensen om me heen, mensen met dezelfde behoefte als ik: leren uit de Bijbel, om anderen daar weer over te leren. Het maakt me blij en positief.”
Dat de kerkdienst en de lessen noodgedwongen op zaterdag plaatsvinden, wil niet zeggen dat de zondag geen heilige dag meer is, zegt Teklemaryam. “Het is een rustdag. Ik breng tijd met mijn ouders door, we eten lekker. Maar ik ben ook vaak bij mijn vriend. Je mag niet werken op zondag, wel leuke dingen doen.”
Tekst: Janet van Dijk | Foto: Niek Stam
