Het is een zonnige zondagochtend in de Bijlmer. Het enige moment in de week dat het straatgeluid stil wordt. Heerlijk voor een boertje in de stad… Iedereen slaapt nog. Maar ik loop met onze jongste op de buik terwijl de andere kids (zeer verantwoorde...) filmpjes kijken op onze iPad. Ik ben bezig met koffie, m’n mail en ontbijt, zodat Linda nog even kan slapen na een door borstvoeding onderbroken nacht. Ik denk: ‘Misschien moet ik deze dag eens wat heiliger beginnen. ’t Is tenslotte zondag!’ Ik probeer te kiezen uit het enorme aanbod aan meditaties, preken en stiltes die ik kan luisteren. ‘Ach, uiteindelijk maakt het niet veel uit wát ik luister, als het me maar even wat focus geeft op de Eeuwige.’
Stilte… ’Oké, Heer, wat gaat het worden vandaag? Hoe ga ik U tegenkomen?’ Dan: een keiharde meeuwen-ruzie op straat. Ik zie al lang geen stranden en duinen meer voor mijn geestesoog verschijnen als ik dat hoor. Ik denk: ‘Oh kak!, iemand heeft weer is z’n vuilnis niet IN maar NAAST de container gezet.’ Ik ren op sloffen naar buiten en ja hoor: een vuilnisontploffing recht voor onze voordeur. Daaromheen meeuwen, kraaien, een reiger, en ik zie zelfs een dikke rat weghobbelen.
‘Ehm Heer’, grom ik, ‘Is dit ’t? Gaan we ZO concreet worden vandaag?’ Tierend pak ik een vuilniszak, doe een boterhamzakje om mijn hand en begin als een malle te rapen. Als we dit dan toch gaan doen, dan moet het maar snel voorbij zijn. Er peddelt een fietser voorbij en aan de overkant komt een roker naar buiten. ‘Wat een aanblik’, denk ik, ‘Een dude in z’n onderbroek met een baby in een draagdoek die in de naam van Jezus de straat schoon raapt.’ Enerzijds wil ik liever geen publiek, maar ’t voelt ook wel fijn dat op z’n minst IEMAND mijn stille daad van protest en gehoorzaamheid ziet.
Wat een aanblik: een dude in z’n onderbroek met een baby in een draagdoek die in de naam van Jezus de straat schoon raapt.
Een week later, opnieuw zondag. Vandaag komt mijn collega Rachel langs om met mij samen naar een viering te gaan in het cafékerkje waar we ons bij aangesloten hebben: ‘Hemelsbreed’. We gaan opnames maken voor de podcast ‘Kerk en Ik’. Al lezend door de vragen die ik wil gaan stellen en druk in de weer met de opnameapparatuur denk ik ineens: ‘Oh wacht, misschien moet ik ook wat geestelijke focus hebben.’ Ik doe een schietgebedje. ‘Laat me niet de zoveelste dude zijn die uren praat over ‘kerk-zijn’ in plaats van gewoon het puin te ruimen en kerk te ZIJN! En wilt u de opnames zegenen.’
Tien minuten later loop ik met een gitaarkoffer in m’n hand en recorder om m’n nek samen met Rachel naar buiten. Best zenuwachtig over hoe ik dit moet gaan doen en wat de reacties zullen zijn en of IEMAND dit gaat luisteren… Dan zie ik nog geen 5 meter voor mijn deur WEER een zondagmorgen-vuilnisontploffing. Speciaal gearrangeerd voor nadenkende en discussiërende kerkgangers met haast. Om het concreet te houden. Proestend en steunend doe ik snel de vuilniszak IN de container en kan toch een innerlijke glimlach niet onderdrukken: ‘Daar had U me mooi tuk, Eeuwige hemelse puinruimer!’
Lees ook:
