Kun je elkaar de ruimte geven om te rouwen? Die vraag blijft hangen na het zien van de Netflix-film ‘Pieces of a Woman’. Een vrouw verliest haar kind direct na de bevalling. De gevolgen zijn groot. Diep snijdt het verdriet in de relatie met haar man. En ook de verhouding met haar moeder komt onder grote druk te staan. De dominante moeder wil de rouw van haar dochter liefst zo snel mogelijk laten opgaan in een nieuwe toekomst.
Ik was diep geraakt door het spel van Martha (Vanessa Kirby, die er al een prijs mee won voor de beste actrice). Ze neemt je mee in haar worsteling met het leven na de dood van haar kind. Dat begint al met de eerste lange scène van de bevalling zelf. Ademloos kijk je. Angstaanjagend is het. Je wil meehelpen het kind ter wereld te brengen. En daarna haar hand vasthouden, stil bij haar zijn. Maar in plaats daarvan wordt Martha speelbal van haar familie. En wordt haar geen tijd gegeven te rouwen. Je hoopt erop dat rouw mensen verbindt, maar het geeft vaak verwijdering. Het leidt nogal eens tot een scheiding tussen man en vrouw, zo is mijn ervaring vanuit het pastoraat. Ook in deze film dus.
Her en der schiet de film wat te ver door in de symboliek, maar het thema staat. Rouw is rauw. ‘Tijd heelt alle wonden’ gaat niet op. Rouw heeft tijd nodig. Veel tijd. En vooral mensen die elkaar vasthouden.
Te midden van alle verdriet en onderlinge verwijdering maakt Martha uiteindelijk de dappere keuze om niet te kiezen voor vergelding, misschien zelfs voor vergeving. Die keuze lijkt de weg vrij te maken voor een nieuw begin. En zo breekt er aan het einde van deze rauwe film toch nog wat hoop door.
Pieces of a Woman is te bekijken op Netflix. Bekijk hier de trailer:
Lees ook:
