Mijn generatie blijft te makkelijk weg uit de kerk, riep ik onlangs. Maar ook voor mijzelf blijkt een kerkdienst die om 10 uur begint een hele uitdaging. De smoeltjes van de kids moeten nog worden afgeveegd. Allemaal schone kleren aan. Luiers mee. Kinderwagen mee. Nog wat vergeten? Gehaast proppen we vier kinderen in de auto.
Als we aankomen in Loenen zoeken we de oppas. Die blijkt nog dicht. 5 minuten na aanvang vallen we wat verward de kerk binnen met z’n zessen terwijl het intochtslied door de kerk galmt. Iedereen kijkt op. Ik zie meteen dat het hier totaal veranderd is. Waar eerst kerkbanken stonden, staan nu losse stoelen. In allerijl worden er een paar van een stapel gepakt voor ons. Gelukkig achter de mensen die al zitten.
Ach, iedereen wordt er wel blij van, zie ik. Zo’n jong gezinnetje in de kerk. Ik beantwoord wat vriendelijke knikjes en voel me eigenlijk wel thuis. Helemaal als m’n vader de kansel opklimt in z’n toga. 40 jaar in ’t vak is hij. En hier in Loenen begon hij als stagiair. Nu zit ik hier met m’n gezinnetje. De cirkel voelt rond.
Als het orgel weer klinkt, tettert onze Jesse vrolijk mee. En Gabriel van 3 roept heel hard: ‘Opa!’ De oudste twee proberen mee te zingen, maar kijken me ook geregeld vragend aan. Vroeger als jochie kwam ik hier vaak. Ik weet nog dat de banken vol zaten.
Ik beantwoord wat vriendelijke knikjes en voel me eigenlijk wel thuis.
De oppas-oma komt bij het pepermuntjes-moment langs de rijen om kindjes te verzamelen voor de oversteek naar het bijgebouw aan het kerkpleintje. Zonder blikken of blozen geef ik haar onze Jesse van 1 in handen en de andere kinderen lopen met haar mee. Het voelt vertrouwd.
‘Zomaar even met z’n tweetjes Linda’, fluister ik. Rustig luisteren en mijmeren. Eerlijk gezegd mijmer ik vooral over hoe de tijd in cirkels gaat. M’n pa diept ondertussen parels op uit de Bijbel. Na de dienst is er koffie en koek. En maken we praatjes - voor zover dat mogelijk is met een hangerige Jesse, die nodig naar bed moet.
Een hele uitdaging. Met een gezin naar de kerk. Maar blijkbaar ook een hele uitdaging om kerk te zijn als je hele dorp wordt opgekocht door Amsterdammers die tot rust willen komen in zo’n mooi dorpje aan de Vecht. Een oude broeder die ik herken van vroeger komt naast me staan: ‘Leuk artikel over kerkgang op Petrus, Elbert! ‘Ja!’ antwoord ik. ‘En fijn dat jullie er nog zijn!’
Elbert Smelt presenteert voor de EO de podcast 'Kerk en ik'. Op 18 december kwam de allerlaatste aflevering van de podcast online, een kerstspecial. Elbert beschouwt, gezeten bij de kerststal en openhaardvuur, met Evert Jan Ouweneel zijn zoektocht in het afgelopen jaar. Over het antwoord op de vraag waarom hij niet met en niet zonder de kerk kan.
In deze laatste aflevering horen we ook gasten terug waarmee Elbert het afgelopen jaar heeft gesproken voor 'Kerk en ik'. In deze kerstspecial wordt hen de vraag gesteld: Waar wordt de kerk opnieuw geboren?
