De Centrumkerk staat in het hart van Geldermalsen. Het is een bloeiende en betrokken kerkgemeente, vertellen Eveline en Maaike. Typerend voor deze hervormde gemeente is de ruimte voor zowel een traditionele als moderne geloofsbeleving. Soms is dat best ingewikkeld samen te brengen, maar over het algemeen gaat het juist goed – omdat het verlangen om van elkaar te leren vooropstaat. Maaike: “We laten elkaar vrij en waarderen elkaar om wie de ander is.”
Tasjes voor de buurt
De dames pakken het kaartspel erbij. Eveline bijt het spits af: ‘Wat zou een kerk kunnen betekenen voor de samenleving?’ Maaike: “Heel veel. Het is uniek, zo’n gemeenschap waar je jezelf kunt zijn en waar je naar elkaar omziet. En het is een open gemeenschap, iedereen is welkom. Ik denk dat de samenleving dat soort plekken hard nodig heeft. Daarnaast zet de kerk zich natuurlijk actief in voor de buurt. We hebben net tasjes gevuld voor buurtkinderen die uit gezinnen komen met weinig geld. Zo wordt er vaak iets georganiseerd in onze directe omgeving.” Eveline: “Ja, het zou zonde zijn als wat wij doen binnen de kerkmuren zou blijven. Daarvoor zijn we geen kerk.”
Maaike: ‘We laten elkaar vrij en waarderen elkaar om wie de ander is’
Controle loslaten
Maaike heeft een vraag gevonden voor Eveline: ‘Ben je het hiermee eens of oneens: alles is onderhevig aan tijd en toeval.’ Eveline: “Ik neig het meest naar eens, omdat ik geloof dat het leven niet maakbaar is. We kunnen van alles willen, maar het gaat toch zoals het gaat. We maken allerlei plannen en ik geloof dat God ondertussen zijn plan waarmaakt en waar nodig bijstuurt. Dat betekent voor mij persoonlijk dat ik steeds weer word uitgedaagd om de controle los te laten.”
Maaike ziet al meteen een volgende mooie vraag: ‘Wat geeft je hoop in het leven?’ Eveline: “Vooral dat ik het niet alleen hoef te doen. Toen ik werd bevestigd in het ambt kreeg ik een tekst mee uit Jozua 1: ‘Wees vastberaden en standvastig, laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de HEER, je God, staat je bij.’ Met die woorden kan ik echt het leven aan. Ook als er stormen komen of als ik er niks meer van snap. Daar moet ik mezelf wel regelmatig aan herinneren hoor, dat het goedkomt omdat ik het samen met God doe. En dan valt er altijd wat van me af, dan word ik wat lichter.”
Eveline: ‘Als ik zo oud mag worden als u, wil ik zoals u zijn’
Pannetjes soep
Ondertussen heeft Eveline een vraag voor Maaike gevonden: ‘Vindt u dat u wat moet bijdragen in het leven, en wat zal dat dan zijn in uw geval?’ Maaike: “Toen ik jonger was heb ik wat voor andere mensen mogen betekenen. Niet vanuit een gevoel dat dat moest, maar omdat ik dat wilde, dat zit gewoon in me. Zo ben ik ook opgevoed. Je wilt niet weten hoeveel pannetjes soep ik heb moeten wegbrengen van mijn moeder.”
“Dat herken ik wel”, reageert Eveline. “Het zijn vaak de kleine dingen die je doet, waar je niet over nadenkt, die het meest betekenen voor een ander. Een woord, een blik of een schouderklopje.”
Maaike: “Ja, je bent er helemaal niet mee bezig hoe het wordt ontvangen. Je doet het spontaan, vanuit je hart. Ik denk dat ik nu niet veel meer bijdraag, nu zijn er juist mensen die zich om míj bekommeren. En daar ben ik dankbaar voor.”
Genieten
Samen praten ze nog een poosje over de vraag ‘Wanneer is je leven geslaagd?’ Maaike: “Ik ben enorm dankbaar voor het leven dat ik heb mogen leven, voor wat er allemaal op mijn weg gekomen is, ook de moeilijke periodes. Ik heb een zoon die heel zorgzaam en behulpzaam is. Hij is net met z’n vrouw teruggekomen uit Italië – ik heb drie weken in Italië geleefd, met al die foto’s en verhalen. En mijn kleinzoon zit met zijn vrouw en mijn achterkleinzoon in Singapore. Ik zit iedere dag wel twee of drie keer in Singapore. Dat is toch genieten? Altijd als ik hen zie is het een feestdag voor mij. Wat kan ik nog meer wensen? Ik bezit niet veel, maar ik ben zo rijk.” Eveline: “Ik denk vaak: als ik zo oud mag worden als u, wil ik zoals u zijn. Dat lijkt me prachtig.”
Maaike en Eveline
Maaike (92), sinds 26 jaar lid van de Centrumkerk in Geldermalsen, was ambtenaar van de burgerlijke stand en is oud-ouderling. Ze is weduwe, 69 jaar lang is ze getrouwd geweest. Samen met haar man kreeg ze twee kinderen. Ze ontving een koninklijke onderscheiding voor het vrijwilligerswerk dat ze heeft gedaan, als bestuurslid van de Nederlandse Bond van Plattelandsvrouwen.
Eveline (29) is sinds 4 jaar lid van deze gemeente, samen met haar man. Ze is projectleider bij het Kenniscentrum Kinder- en Jeugdpsychiatrie. Ook is ze zzp’er (trainer psychologische veiligheid), geeft ze sportlessen en is ze ouderling in de gemeente.
