Ze zouden de hele dag kunnen praten over wat ze hebben meegemaakt sinds ze betrokken zijn bij de opvang van Oekraïense vluchtelingen in Lopik. De uitdagingen die de cultuurverschillen met zich meebrengen, de inzet van al die mensen en kerken om er echt wat van te maken, de complexiteit van bepaalde procedures en politieke discussies. Vanaf het eerste begin zetten ze hun gewone leven en taken opzij voor de vluchtelingen.
Ronja gaf op regelmatige basis Oekraïense kinderen les in de leeftijd van 7 tot 12. Ook Jeannette ging er volledig voor: “Een van de initiatiefnemers kreeg half maart 2022 corona. Toen ze me vroeg haar taken over te nemen – vooral voor het inrichten en klaarmaken van de opvang – heb ik alles op kantoor laten liggen en ben ik aan de slag gegaan.”
Ingrijpend
Ruim een jaar later hebben ze hun eigen levens weer opgepakt, maar de betrokkenheid blijft. Bij Ronja thuis wonen op dit moment nog twee Oekraïense broers, van 12 en 16. Ronja’s ouders hebben hen in huis genomen toen de moeder van de broers afgelopen najaar omkwam bij een fietsongeluk met een tractor. “Het was afschuwelijk. Ik had een goede band met haar opgebouwd. We wilden niet dat de broers uit elkaar werden gehaald en los van elkaar ergens geplaatst zouden worden. Maar het is ingrijpend, en nog steeds. We hebben ons gezin helemaal uitgepakt en weer opnieuw in elkaar gezet. Ze gaan waarschijnlijk deze zomer terug naar hun vader in Oekraïne, maar ze zullen altijd familie blijven.”
Jeannette: ‘Ik wil bijdragen aan het leven, maar niet als een ‘moeten’’
Verbinding
Jeannette pakt een eerste kaart uit het kaartspel: ‘Kan de kerk verschil maken voor de toekomst?’ Ronja reageert: “Ja, maar het zijn de ménsen die het verschil maken. Wat ik wel bijzonder vind aan de kerk is dat die mensen verbindt. Ik kom zelf niet vaak meer in Lopik in de kerk, maar ik liep hier net binnen en werd meteen aangesproken door allerlei mensen. Ik voelde me meteen weer welkom. In de samenleving waarin we nu leven, is het zo belangrijk dat er plekken zijn waar we die verbinding met elkaar hebben, ongeacht onze overtuigingen. Ik denk dat dit in de toekomst alleen maar belangrijker wordt.”
Jeannette: “De kracht daarvan zag je toen we hier in Lopik besloten om vluchtelingen te gaan opvangen. Mensen met allerlei achtergronden werkten samen om die opvang mogelijk te maken. Het was mooi om te zien dat het verbinding gaf tussen kerkelijke en niet-kerkelijke mensen.”
Plek voor anderen
Ronja pakt er een volgende kaart bij: ‘Vind je dat je wat moet bijdragen aan het leven, en wat zou dat dan moeten zijn?’ Jeannette: “Volmondig: ja. Maar niet als een ‘moeten’. Als je veel ontvangt, kan je daarvan delen. Mijn man en ik hebben een sterke relatie die ons door alle jaren en alle moeilijkheden heen heeft geholpen. Het geloof in God en Jezus speelt daarin een grote rol. Al snel in ons huwelijk wisten we dat we wilden delen van wat we zelf ontvingen. Altijd was er plaats voor anderen in ons gezin. Vanaf het moment dat onze kinderen jongvolwassen waren, hebben we pleegkinderen in huis gehad. Twee van hen, een tweelingbroer en -zus, hebben we na een aantal jaar mogen adopteren. Zo kwamen er steeds mensen op ons pad en situaties waarin we de gelegenheid kregen om er te zijn voor anderen.”
Ronja: ‘Het zijn de ménsen in de kerk die het verschil maken’
Tolerantie
“Ik ben wel benieuwd hoe je hierover denkt, aangezien je criminologie studeert”, vervolgt Jeannette: ‘Reageer op de stelling: tolerantie is de sleutel naar de toekomst.’ Ronja: “Daar ben ik het sowieso mee eens. Ik vind dat je voor iedereen respect moet hebben, ongeacht je achtergrond of wat je hebt gedaan. Bij criminologie is dat heel belangrijk. Je laat de ander in zijn of haar waarde. Dat is zeker belangrijk voor de toekomst van zo’n klein landje als Nederland, zoveel mensen op een kluitje met allemaal hun eigen mening en cultuur.”
Ze sluiten het gesprek af met de vraag: ‘Wat vind je van de gedachte dat God in jou is en door jou werkt?’ Ronja: “Je vertelde net al hoe dat is voor jou, hoe je uitdeelt van wat je krijgt. Ik vind het mooi om te zien en te horen hoe jij en andere mensen dit ervaren, maar voor mezelf vind ik dat wel lastig te zien. Wat is van God en wat van mezelf? Wanneer overlapt het elkaar? Op zulke vragen heb ik geen antwoord. Maar gelukkig mogen die vragen er ook zijn in het geloof.”
Collecteer mee voor Oekraïne!
Van 20-25 november is de landelijke huis-aan-huiscollecte van Kerk in Actie. Het doel: een veilige plek voor kinderen in Oekraïne. Er zijn duizenden collectanten nodig om zoveel mogelijk geld op te halen. Collecteer jij ook mee?
Tekst: Elze Riemer | Foto’s: Nienke van Denderen
