Judith en Jikke voelen zich thuis in de actieve Morgensterkerk: “We hadden laatst een vrijwilligersavond en er waren gewoon meer mensen aanwezig dan tijdens een dienst. Er zijn veel meer mensen actief voor de kerk dan je ziet en beseft. Echt mooi om te zien”, vertelt Judith enthousiast.
Onder de jeugd is zij wel een uitzondering: ze gaat als een van de weinige tieners nog naar de kerkdienst. “Mijn ouders hebben me nooit verplicht en ik ben ook een poosje niet gegaan. Maar ik vind het echt fijn en leuk in de kerk. Of ik nou op de kleintjes pas of niet. De sfeer is goed.”
Bij de tieneractiviteiten die de kerk organiseert – de wekelijkse spelletjesavond, samen eten en kamp – is het altijd wel gezellig druk. Gelukkig maar, want Judith zou niet zonder die gezelligheid kunnen.
Judith en Jikke
Judith Lansbergen (14) zit in de derde klas van het gymnasium. Ze zit op turnen en speelt trombone in een orkest en in de kerkband. Verder is ze actief in het kinderwerk van de kerk. Ze is sinds haar geboorte lid van de gemeente.
Jikke Troost (70) was leerkracht in het basisonderwijs en is 49 jaar getrouwd met Wijnand, met wie ze drie kinderen en vijf kleinkinderen heeft gekregen. Ze houdt van muziek, vooral alles waar toetsen op zitten. Ze leidt de kerkband en is gastvrouw in de kerk. In coronatijd is ze met haar man vanuit Zeeland naar Heemskerk verhuisd en lid geworden van de Morgensterkerk.
Lichtheid
Jikke bijt de spits af en trekt een kaart met de vraag: ‘Is er iets aan jouw leven wat blijvend is?’ Daar hoeft Judith niet lang over na te denken: “Plezier. In alles wat ik doe en meemaak, zoek ik het plezier. Dat wil ik graag zo houden als ik volwassen word. Juist wanneer het leven niet makkelijk is, is het belangrijk om de gezelligheid en de lichtheid op te zoeken, om samen met anderen te genieten. Náást dat je natuurlijk ook over de moeilijke dingen praat met mensen die je vertrouwt.”
Jikke herkent dat in Judith, dat plezier. Zelf vindt ze het ritme van de seizoenen iets blijvends in haar leven, de ruimte die daarvan uitgaat: dat er voor alles een tijd is. Voor energie en expressie, maar ook voor naar binnen keren en rouw. Ze heeft net als Judith sociale contacten nodig. Dus toen ze een paar jaar geleden met haar man vanuit Zeeland naar hier kwam, is ze vrij snel actief gemeentelid geworden. Zó actief dat Judith niet eens in de gaten had dat Jikke nog maar relatief kort in Heemskerk woont.
Judith: ‘In alles wat ik doe en meemaak, zoek ik het plezier’
Kaars aansteken
‘Wat kunnen volwassenen leren van kinderen?’, is de volgende kaart die Jikke trekt. Judith: “Het zorgeloos zijn en het genieten van de kleine momenten. Je hoeft niet altijd iets te doen, nuttig te zijn. Je mag ook ontspannen en plezier maken.” Jikke is het daar roerend mee eens.
Tijd voor een vraag van Judith: ‘Ben je het eens met de stelling: je kunt kinderen geen geloof opdringen?’ Jikke: “Ja. Wij hebben geprobeerd om onze kinderen het geloof bij te brengen, maar ze gaan niet meer naar de kerk. En toch, er is meer in het geloof dan de kerk. Dat je een licht kunt zijn voor elkaar, bijvoorbeeld. Zo hebben we thuis allemaal een kaars staan die we aansteken bij belangrijke of moeilijke momenten. We zijn er voor elkaar, vinden steun bij elkaar. Het geloof draagt daaraan bij. Maar het is niet iets wat je een ander kunt opleggen, of zelfs maar geven.”
Ze praten hier nog even over door: over hoe God ook door mensen heen werkt. Judith vat het kort maar krachtig samen: “God is dichtbij, niet ver boven je.”
Jikke: ‘Je kunt het geloof niet opleggen aan een ander’
Bewust kiezen
Het is alweer tijd voor een laatste vraag. ‘Kan de kerk een verschil maken voor de toekomst?’ “Ik denk van wel”, reageert Judith. “Mensen gaan op een andere manier denken en leven door de kerk. Ik wel tenminste. Ik wil kiezen voor het goede, voor andere mensen, de aarde en mezelf. De Bijbel en de kerk helpen me daarin bewustere keuzes te maken. Hoe is dat voor jou?”
Jikke: “Ja, dat herken ik wel. En dat is soms best oncomfortabel en confronterend. Neem zoiets als reizen. Als je het vliegtuig pakt, kies je eigenlijk een beetje voor jezelf in plaats van voor Gods schepping. Ik vind het wel lastig om daar goed mee om te gaan. Mijn man en ik hebben veel gereisd en we gaan binnenkort ook met onze kinderen en kleinkinderen naar Spanje met het vliegtuig. Moet ik dan als christen zeggen: ik ga niet mee? Daar worstel ik wel mee.”
Het zijn lastige vragen waar je niet zomaar een antwoord op hebt. Gelukkig, zo besluiten ze, is er in de kerk ruimte om met dergelijke vragen te worstelen – sámen.
tafelgesprekken.info
Tekst: Elze Riemer | Beeld: Nienke van Denderen
