Het klikt meteen tussen Sanne en Annette. Ze kennen elkaar van Vitamine G in Hilversum. De missionaire geloofsgemeenschap begon in 2010 als een van de eerste pioniersplekken binnen de Protestantse Kerk. De ‘G’ staat voor God, Geest, Geloof en Groei. Annette: “In het begin kwamen we eens per maand samen met acht mensen. Dat is nu gegroeid naar wekelijks zo’n tachtig mensen. Ik vind het er leuk, veilig, ontspannen en gezellig.”
Sanne is het daarmee eens. Bij de kidsclub krijgt ze leuke puzzels en opdrachten en ze vindt het heerlijk om te tafelvoetballen, omdat ze daar goed in is: “Je leert ervan als je verliest. Maar het is natuurlijk het leukst om te winnen.”
Robots
Sanne is benieuwd naar de vragen op de gesprekskaarten en begint die meteen door te nemen: “Deze vind ik wel interessant: ‘Wat verwacht je aan ontwikkeling in de techniek in de komende dertig jaar?’” Meteen het diepe in. “Goede vraag!”, reageert Annette. “In de afgelopen honderd jaar is er veel veranderd. Ik verwacht dat als ik heel oud mag worden, ik verzorgd word door robots in plaats van mensen. Dat gaat heel raar worden, de techniek gaat steeds sneller.”
Sanne moet erom lachen. Maar dan serieuzer: “Weet je wat ik denk? Dat het met het milieu steeds erger wordt. Dat Nederland langzamerhand gaat overstromen. Ik maak me daar soms wel zorgen over.” Annette: “Ik denk dat je gelijk hebt dat het best spannend wordt. Maar we weten nooit hoe de toekomst eruitziet, dus maak je niet te veel zorgen hoor. Er kan altijd van alles gebeuren, het leven is onvoorspelbaar. Ik ben oud, heb van alles meegemaakt. Wij mensen zijn in staat ons aan te passen aan wat er ook maar gebeurt.” Sanne reageert: “Ewout, mijn broertje, wil later uitvinder worden. Misschien verzint hij wel iets wat het milieu helpt.”
Sanne: ‘Ik denk dat mensen die in niets geloven paniek in hun hoofd hebben’
Wat als?
Annette ziet een kaartje dat precies daarover gaat: “‘Nadenken over de toekomst is zinloos. Ik leef nu.’ Wat vind jij daarvan?” Sanne: “Wel mee eens. Als ik steeds ‘wat als, wat als’ denk, denk ik daarna vaak ook: waarom denk ik nu al aan de toekomst? Ik ben nog een kind, ik hoef dat nog niet te doen. Van die gedachte word ik rustig en krijg ik weer hoop. Het helpt ook om mijn zorgen aan God te vertellen, om het aan Hem over te laten – ook al lukt dat niet altijd. Ik denk dat mensen die in niets geloven paniek in hun hoofd hebben.” Annette: “Ik doe dat precies zoals jij. We boffen maar dat we dat kunnen. Wat dat betreft maakt leeftijd niks uit. Voor God ook niet.”
Dagobert Duck
Annette: “Hier heb ik nog een vraag voor jou, Sanne: ‘Wanneer vind je dat mensen hun leven verspillen?’” Sanne: “Wanneer ze alleen maar bezig zijn met geld verdienen. Een beetje zoals Dagobert Duck.” Annette: “Maar stel je nou voor dat jíj heel veel geld gaat verdienen later?” Sanne: “Dan zou ik gewoon al het geld dat onnodig is aan de armen geven.”
Ze bomen nog even door over wat je met veel geld zou kunnen doen. Het lijkt Sanne wel wat om baas te worden van een bijbelfabriek, zodat ze die bijbels vervolgens kan weggeven.
Annette: ‘Ik leer van de spontaniteit en onbevangenheid van kinderen’
Fantasie
Het is tijd om dit sprankelende gesprek af te sluiten. Wél met een toepasselijke vraag: ‘Wat kunnen volwassenen leren van kinderen?’ Annette: “Heel veel. Ik vind kinderen kleine volwassenen, ik heb nooit het gevoel dat ik hun van alles moet leren. Ik vind het juist leuk om naar hen te luisteren. En ik leer van hun spontaniteit, onbevangenheid en pure geloof in Jezus.”
Sanne: “Kinderen hebben veel fantasie. Ik ook, dat vind ik zo leuk. Ik denk dat volwassenen ook meer moeten fantaseren in plaats van steeds maar bezig zijn met serieuze dingen. Ik ben ook niet de hele dag door bezig met mijn huiswerk. De meeste volwassenen zijn veel meer bezig met het échte leven. Ik denk dat de wereld een stuk leuker wordt als ze meer met hun fantasie zouden doen.”
Tekst: Elze Riemer | Foto’s: Nienke van Denderen
