‘In mijn kinderjaren heb ik veel gestotterd. Woorden kwamen moeizaam en haperend. Hoe kon ik nou zorgen dat alles vloeiender en makkelijker ging? Hoe kon ik andere woorden gebruiken? Ik heb meerdere jaren logopedie gehad en leerde daarbij taalvaardigheden. Maar als het gaat om gevoelens en emoties, rond geloof, rond de zin van leven, heb je andere vaardigheden nodig.
Bij de grote vragen van het leven kun je soms ook haperen en stotteren over God. Ik merk dat ook in het pastoraat. Als mensen ernstig ziek worden, of als een kind voortijdig overlijdt. Als iemand zich eenzaam voelt, verloren en alleen. Dan moet ik soms weer zoeken naar woorden, voel ik me onhandig. En herinnert het mij soms weer aan het kleine jochie dat stotterde.
Mooi vind ik aan geloof, dat mensen aan elkaar gegeven zijn en elkaar kunnen troosten. Soms in een enkel woord, of in een klein gebaar. Daarin ervaar ik God.
In ons andere kerkgebouw, de Ontmoetingskerk, worden ruim twintig Oekraïners opgevangen. Een mooie gedachte: het huis van God biedt onderdak aan wie geen thuis hebben. Onlangs vierden we samen een tweetalige vredesdienst, in het Nederlands en het Engels. Er werd een lied in het Oekraïens gezongen, en ook het ‘Onze Vader’ klonk in het Oekraïens. Alles bij elkaar was het ontroerend mooi. In zo’n moment beleef je heel sterk de verbondenheid met God en met elkaar.
De kerk is meer dan een stenen gebouw. Het is ook, of misschien juist, de ruimte tussen mensen die gevuld wordt door liefde en warmte, aan elkaar ervaren.
Mij brengt dat bij Psalm 121, een pelgrimslied. Onderweg zijn in het leven kan soms zo veel vragen. Zo veel zorgen, angst, pijn en verdriet. Waar komt dan jouw hulp vandaan? Mijn hulp komt van de Heer, zegt de psalmist, die hemel en aarde gemaakt heeft. Die woorden brengen ons bij het allereerste begin. Bij de schepping, waar wordt verhaald dat God de mens geschapen heeft tot samengaan. God en de mens liggen daarmee in elkaars verlengde. De mens die je niet laat wankelen. De mens die je steunt en staande houdt. De mens die helpt waken over jouw leven, het is Gods fluistering door ons heen.
Ooit zei mijn spraakleraar: ‘Je spraakgebrek zal nooit helemaal over gaan.’ En dat is ook zo, dat merk ik ook. Zo is het ook in het geloof. De grote vragen blijven, en woorden zijn soms ontoereikend. Maar we mogen dan bij elkaar schuilen, en elkaar onderdak geven. Bij dag en nacht, in vreugde en pijn. Zo kunnen wij mensen elkaar tot hulp zijn.'
Petrus in het land
Deze overdenking komt uit de aflevering van Petrus in het land van 15 oktober 2022. Bekijk de hele aflevering op NPO start. Luister hieronder ook het lied:
Kindercarrousel
De Protestantse Gemeente in het Drentse dorp Sleen mag zich 's zondagsmorgens gelukkig prijzen met een volle kerk. Maar … zoals in zoveel gemeenten ontbreken de kinderen. Daarom is er een plan bedacht: de Kindercarrousel. “En daar komen nu, op sommige zondagen, weer zo’n twintig kinderen."
