Advent. ‘Komst’ betekent het, en met Kerst gaat het dan natuurlijk over Jezus die naar deze wereld komt. Hij komt niet voor een werkbezoek waarbij wij allemaal opgepoetst klaarstaan om te laten zien wat er goed gaat, waarna hij na dat bewonderd te hebben snel weer verder gaat. Hij komt om zich echt te verbinden, onze naaste te zijn, één van ons. In onze gloriemomenten én in de diepste shit. Reden: Hij houdt van ons.
Dat er iemand bij je komt, is een groot cadeau. Het zegt: ‘Je bent de moeite van mijn inspanning waard.’ Rond het jaar 750 wagen twee mensen – Lebuïnus en Marcellinus – hun leven. Ze komen uit Engeland varen en trekken Nederland door om over Gods liefde te vertellen. Bijzonder. Daarin lijken ze dus op Christus. Ze verlaten hun thuis om met inzet van hun leven en krachten Gods liefde te delen.
Op z’n Engels gezegd: ze worden onze neighbours, onze naasten. Dat Engelse woord lijkt op wat we hier noaberschap noemen. Het is een mix van naaste en buur, net als in het Engels. In iedere wijk in deze stad staat een spandoek met daarop ‘noaberschap’ en een telefoonnummer. Je kunt dat nummer bellen als je hulp nodig hebt. Dat kan van alles en nog wat zijn: van een belastingformulier dat ingevuld moet worden tot een heg die je zelf niet kunt knippen. Er komt dan iemand naar je toe om te helpen. Opnieuw dus: er komt iemand voor jou.
Advent is uitzien naar de komst van God in deze wereld, Gods verschijnen onder de mensen. In de Bijbel staat dat niemand God ooit heeft gezien. Maar als wij elkaar liefhebben, een noaber zijn voor elkaar, dan kan, zonder dat je er misschien op uit bent, God door je heen verschijnen aan een ander mens. En omgekeerd: zonder dat je het doorhebt, kan een ander die naar jou toe komt zomaar iets van God laten zien.
God werd mens onder de mensen, verscheen als onze naaste. Het Christuskind leeft nog altijd in en onder ons, en kan zomaar in je leven komen als je een noaber wordt voor een ander. Dat is het dus. Als wij een noaber zijn voor elkaar, is Christus nog altijd levend onder ons.
