Mijn collega’s vonden hun plek snel. Ze wisten zeker goed wat ze aan het doen waren - wel praktisch als je predikant bent. Ik vond dat lastiger. Stond vaak naast het papiertje of tussen twee papiertjes in. Of kon helemaal geen papiertje vinden. Niet zo gek dat een collega me na een tijdje verwonderd aankeek: “Wat doe jij eigenlijk?”
Tja, wat doe ik eigenlijk? Ik ben predikant voor migranten. Dus ik droog tranen. Ik stuur vrijwilligers aan. Ik voer pastorale gesprekken in het Thai, Tegrinja en Chinees (u begrijpt: met handen en voeten). Ik preek in migrantengemeenten. Ik organiseer landelijke evenementen, bouw een organisatie en eet op een donker kamertje in een achterbuurt met mijn handen een Birmese maaltijd. En o ja, ik ben ook voorganger van een interdenominale interculturele gemeenschap in mijn woonplaats.
Ik geniet ervan. Het is volop pionieren: dynamisch, organisch, en het zijn vaak onbewandelde paden waarop ik terechtkom. Want hoe doe je dat precies: dooples geven aan een groepje Chinese boeddhisten die christen willen worden? En hoe doe je dat als je gevraagd wordt om minimaal anderhalf uur te preken in een Eritrese kerk (“... maar het mag ook langer hoor”)? Welke vorm van pastoraat is nodig voor een gevluchte Iraanse transgender die niet langer moslim wil zijn? En even belangrijk: hoe krijg ik meer Nederlanders zover dat ze gelijkwaardige vriendschappen sluiten met migranten?
De vragen zijn vele, de levensgeschiedenissen vaak schrijnend - en de nood onder migranten is hoog. De werkers: te weinig. Maar juist op de onbewandelde paden en ongedachte plekken zie ik volop God aan het werk. Daarom ben ik blij met de ruimte tússen de A4’tjes. De komende nummers van Petrus neem ik u mee daarnaartoe. Ik verheug me erop.
Zou Petrus zich ook een pionier hebben gevoeld toen hij tijdens zijn zendingsreizen in aanraking kwam met nieuwe mensen en nieuwe culturen? Esther van Schie voelt zich dat in elk geval wel. Ze is predikant voor het landelijk werk onder migranten, zie www.geloofsinburgering.nl. Ook is ze voorganger van een jonge, internationale gemeenschap in Gouda.
Foto: Sandra Haverman
