Er is weinig te beleven deze dagen. Al eindeloos lang werk ik thuis, de dagen rijgen zich aaneen in een grijze mengelmoes. Er is geen balans tussen afspraken, uitjes, en thuiswerken. Alles is thuis. En hier in Cambridge was er zelfs geen spoortje sneeuw of ijs, geen koek en zopie en geen blije mensen op schaatsen.
De lange lockdown doet iets wonderlijks met mijn hoofd. Ik voel me kwetsbaarder dan anders zonder de energie en de afleiding die real life contact brengt. Ik kan goed thuis werken en houd ervan om alleen te zijn, maar zelfs dan is er een grens. De stilte in mijn leven is geen prettige stilte. Het is een onrustige lusteloze stilte. Soms ben ik zomaar verdrietig. Het nieuws komt keihard binnen, het lijkt wel een opeenstapeling aan ruzie, gedoe en onrecht.
Toch heeft dat kwetsbare gevoel ook een andere kant. Want ook hoopvolle dingen raken me dieper. Regelmatig zit ik met tranen in mijn ogen een berichtje te lezen of een filmpje op Twitter te kijken, ik schiet vol bij de documentaire Klassen en die prachtige kinderen en hun juffen, ik ben ontroerd door de veerkracht van mensen en de goedheid die ik overal zie.
Ook teksten ontroeren me, vaker dan anders. Zo stuitte ik op een grijze woensdagmorgen op een lied van John Bell, de dichter van Iona. Ik was ooit bij een toespraak van hem op Greenbelt, een Engels festival vol geloof, duurzaamheid en kunst. John Bell zit vol humor, is wijs en verrassend. Zijn liedteksten zijn sprekend en komen voort uit de Keltische spiritualiteit. Dit lied is ook nog eens heel mooi vertaald door Andries Govaart en staat als lied 932 in het Liedboek.
Rust nu mijn ziel. Laat ze maar roepen,
dringen om ruimte die God toebehoort.
Smart kent haar klacht, vreugde haar zingen,
chaos vraagt een herscheppend woord.
Rust nu mijn ziel. Zoek niet onrustig
te vroege vrede, maar geef je aan God.
Voedsel is het dat niet verzadigt,
drinken te over, toch kwelt de dorst.
Rust nu mijn ziel. Dit is jouw lichaam,
jouw lastig lichaam, hoe word je weer heel?
Soms even raakt hemel de aarde;
God geve dat je ziet en weet.
Rust nu mijn ziel. Weet je geborgen,
durft te geloven, hoor: God heeft je lief.
In pijn en leed deel je in Christus,
Hij kent de smart, Hij roept: vrees niet.
Het lied verwoordt mijn verlangen naar echte rust en geborgenheid. Het herinnert de ziel aan wat eeuwig is en blijft: de Eeuwige. Het is God die ons werkelijk geborgen heeft, het is de hemel die ons uitzicht geeft, het is niet het aardse dat ons definitief kan verzadigen. Een lied dat de blik omhoog heft, naar God, midden in het alledaagse bestaan, naar God die de smart zelf kent.
Ik deelde het lied met de vrouwen waarmee ik wekelijks samenkom voor een uur contemplatie. Eén van hen gaf het door aan haar man, die al drie weken in het ziekenhuis ligt na een zware rugoperatie en die ze niet mag bezoeken. Het vierde couplet troostte hem, vertelde ze. En dat gaf ons dan weer troost.
Zo kunnen woorden onze ziel goed doen en brengt muziek ons even in een andere werkelijkheid. De hoop leeft, zelfs in een wereld die we soms niet meer herkennen.
