Vanaf hun twaalfde zongen ze allebei mee in het kerkkoor. Voor Mirre is dat nog niet zo lang geleden als voor Stoffelien. Die is nog steeds betrokken als dirigent: “Er is zo’n saamhorigheid in het koor en in deze kerk. Iedereen hoort erbij én draagt z’n steentje bij.”
Mirre knikt enthousiast mee: “Het is hier altijd gezellig, het bruist echt. Er wordt van alles georganiseerd en iedereen helpt mee.” Ook zelf zetten ze zich volop in voor de gemeente. Stoffelien: “We proberen zuinig te zijn op de schepping en waar mogelijk op allerlei manieren uit te delen van wat we hebben. Dat is onze kerk in een notendop.”
Zo is Mirre onder andere betrokken bij de jeugdclub, die hard bezig is met de voorbereiding van een werkproject in Hongarije. Ze gaan daar deze zomer met een groep jongeren vrijwilligerswerk doen. Het hele jaar organiseren ze activiteiten om daar geld voor op te halen.
Vijf broden en twee vissen
Een mooie eerste vraag uit het kaartspel is gauw gevonden: ‘Mee eens of mee oneens: je komt tot je bestemming als je je talenten optimaal benut.’ De dames zijn het daar roerend mee eens. Stoffelien: “Dat stopt ook nooit. Zolang je leeft, kun je steeds weer nieuwe talenten bij jezelf ontdekken en ontplooien. Dat is juist zo mooi van samen onderweg zijn met een gemeenschap, dat je bij elkaar die talenten omhoog kunt halen.”
Mirre: “Als ik met niet-christenen praat, gaat het weleens over de Bijbel: dat het toch onmogelijk allemaal waar kan zijn wat daarin staat. Dan vertel ik vaak over het verhaal van de vijf broden en twee vissen, typisch zo’n verhaal waar ze dan op doelen. Volgens mij is de essentie van dat verhaal dat als je deelt, er altijd genoeg is. Dat probeer ik uit te leggen: dat het verhaal meer draait om de boodschap dan om wat er letterlijk staat. Tenminste, zo is dat voor mij. En de waarheid daarvan merk ik echt in de kerk: iedereen deelt wat hij heeft en kan, en dan is er altijd genoeg.”
Mirre: ‘Het is hier altijd gezellig en iedereen helpt mee’
Naastenliefde
“Deze vraag is leuk om het concreter te maken”, stelt Mirre: ‘Vind je dat je wat moet bijdragen in het leven en wat is dat dan in jouw geval?’ Stoffelien: “Dat denk ik zeker. Ik denk dat mijn leven betekenis heeft, ik ben hier niet voor niets. Maar wat dat precies is, daar ben ik nog naar op zoek. Ik doe mijn best om anderen door het leven te helpen. Dat zie ik ook als een taak voor mij: naastenliefde. En dat uit zich op allerlei manieren: of dat nou op mijn werk, in mijn gezin of in de kerk is. Het is een beetje wat mijn hand te doen vindt.”
Perfectionistisch
“Deze vraag vind ik interessant”, zegt Stoffelien: ‘Wat doe je niet vaak genoeg, maar zou je wel vaker willen doen voor de samenleving?’ Mirre: “Ik hou erg van organiseren en ben er ook goed in. Ik bemoei me met van alles, ook omdat ik een beetje perfectionistisch ben en graag wat tempo erin wil houden. Maar dat is ook een valkuil. Ik vind het soms stom dat ik automatisch alles naar me toe trek. Het zou goed zijn als ik dingen wat meer uit handen geef, andere mensen ook de ruimte geef. Maar of dat nou echt ‘de samenleving’ is, weet ik niet zo goed.
Als juf heb ik wel invloed op de samenleving van straks. Kinderen zijn een soort sponzen die alles opnemen. Daar zou ik me wel wat bewuster van willen zijn: de invloed die je hebt op wat voor mensen de kinderen in je klas worden.”
Stoffelien: ‘De Geest is als een twinkeling die gepaard gaat met wat we doen’
Twinkeling
Tijd voor een laatste vraag: ‘Wat vind je van de gedachte dat God in jou is en door jou werkt?’ Mirre: “Ik denk dat dat zo is. Of beter: ik hoop dat. Je kunt God niet vasthouden, niet letterlijk zichtbaar maken. Maar ik hoop wel dat Hij zichtbaar wordt als we onze talenten ontwikkelen en in praktijk brengen.”
Stoffelien: “Ik kan wel zien dat de Geest van God door ons heen werkt. Hij zet ons aan het werk en brengt ons met andere mensen in aanraking. Hij is als een soort twinkeling die gepaard gaat met de dingen die je doet. Dat kun je alleen doen, maar als je het samen doet, wordt die twinkeling krachtiger en duidelijker.”
Tekst: Elze Riemer | Foto’s: Hanneke Bouman
