Jac. Huibers (18) en Annie Strijbis (65) zijn allebei actief in de hervormde kerk in Broek op Langedijk: hij doet de techniek, zij de bloemen. Jac. heeft net de havo afgerond en start binnenkort met een opleiding tot machinist. Annie werkt bij een tuincentrum en houdt zich graag bezig met beeldhouwen.
Wie de lange Dorpsstraat van Broek op Langedijk af fietst, ziet aan zijn rechterhand plotseling een schilderachtig kerkje opdoemen. Deze hervormde kerk is voor veel ‘Broekers’ een vertrouwde plek, vertellen Annie en Jac. bij een kop thee. Annie kent sommige gemeenteleden zelfs al sinds haar vijftiende. En ook Jac.’s gezin heeft al jarenlang een vaste plek in de kerk. Hoewel ze elkaar nog nooit uitgebreid gesproken hebben, vinden ze – zodra de gesprekskaarten op tafel komen – al gauw een aantal vragen die ze de ander willen stellen.
Jac.: ‘Als ik tijd heb voor YouTube, zou ik ook tijd kunnen maken voor de Bijbel’
Kerk-app
Annie: “Laat ik beginnen met een eigentijdse vraag. Welke rol spelen sociale media in jouw relaties?” “Die zijn wel belangrijk”, reageert Jac. gelijk. “Toen we niet naar school mochten, kon ik zo toch contact houden met vrienden. En als je je even verveelt, kun je met wat scrollen en swipen de hele wereld zien. Ik gebruik mijn telefoon wel tien uur per dag”, berekent hij – tot Annies afgrijzen. “Maar alles telt mee hè: video’s kijken, muziek luisteren … Je gebruikt je telefoon tegenwoordig voor alles. Zelfs voor de kerk!” Annie: “Dat is waar. Het eerste wat ik ‘s morgens doe, is in onze kerk-app checken of er iemand jarig is. Die app vind ik ont-zet-tend leuk. Misschien raak ik ook nog wel verslaafd …”
Kritiek
Tijd voor een vraag van Jac. “Je mag uit eten met iemand die totaal anders is dan jij”, leest hij van zijn kaartje voor. “Wie vraag je?” Annie denkt even na. “Wat een vraag … Ik kan nu allerlei popidolen uit mijn jeugd opnoemen, maar … Mark Rutte! Met hem wil ik wel gaan eten. Hij is volgens mij een rastoneelspeler: hij lacht altijd, heeft altijd een kwinkslag. Maar ik zou willen weten: zit jij op zaterdagavond ook in je eentje op de bank, net als ik? En hoe deal je ermee als je weer een lading kritiek over je heen krijgt?” Jac.: “Hij heeft geen vrouw, dus volgens mij zou hij zo ‘ja’ zeggen.” Annie lacht. “Nou, misschien wil ‘ie die ook wel niet, en zeker niet eentje van 65. Maar daar gaat het me niet om: ik zou gewoon graag een keer in zijn binnenste willen kijken. Waar toets je jezelf op, wie is je klankbord?”
Een goed ‘sorry’
Ze pakt een nieuwe kaart van haar stapeltje en vraagt Jac.: “Stel dat je zou bidden, wat wil je dan zeggen of vragen?” “Hier heb ik het laatst nog met mijn ouders over gehad”, zegt Jac. “Ik zou heel graag een goed, diep ‘sorry’ tegen God willen zeggen. Over wat ik doe in mijn leven, over de keuzes die ik maak. Af en toe denk ik: als ik tijd heb om een YouTube-video van twee uur te bekijken, zou ik ook een keer tijd kunnen maken om door de Bijbel te struinen. Maar dat doe ik maar weinig. Dan kun je wel zeggen: ‘Wilt U mij vergeven?’ Maar dat is wat anders dan een diep sorry.”
Wit en goud
“Dat zondebesef heb ik niet zo”, reageert Annie. “In mijn familie werd zondebesef vroeger als heel belangrijk gezien, maar ik heb dat nooit gehad. Ik ervaar vooral blijdschap in mijn geloof, vanwege die enorme hoeveelheid vergeving en liefde die er voor ons is. Het kan niet op, wat je ook doet. Bizar, maar waar.”
Annie: ‘We mogen vertrouwen hebben, ook als het leven spannend wordt’
“Ja, ik denk dat ‘mensen redden’ is wat God het liefste doet”, zegt Jac. Die overtuiging hangt samen met een ervaring van lang geleden: “Toen ik drie was, heb ik een bijna-doodervaring gehad: ik moest gereanimeerd worden nadat ik twee minuten onder water was geweest. Toen ik uit het ziekenhuis kwam, wees ik blijkbaar omhoog en zei ik: ‘Kijk mam, daar is Jezus, en daar ben ik geweest.’ Ik herinner me nu alleen nog iets wits en gouds, maar ik weet zeker dat ik Jezus heb gezien, dat Hij bestaat, en dat Hij fantastische dingen doet.” Annie is even stil. “Ik wist niet dat je dat had meegemaakt, Jac.”
Niet bang
Ook de afgelopen periode is voor Jac. vrij heftig geweest, blijkt als het gesprek verdergaat. Zijn vader kreeg te maken met ernstige hartproblemen en hijzelf bleek drager van het gen dat de oorzaak was. “Ik kan er honderd mee worden, of op mijn achttiende neerstorten. Dat is een eng gevoel, maar door die ervaring van vroeger ben ik niet bang voor de dood.” “We mogen vertrouwen hebben, ook als het leven spannend wordt”, beaamt Annie. “Dat is troostrijk.”
Tekst: Jedidja Harthoorn | Foto’s: Niek Stam
