“God woont in zo veel meer schoonheid dan we denken. Ik denk dat God zich in van alles kan laten zien en daarbij iets van Zichzelf geeft. Zo werd ik ruim tien jaar geleden in de auto verrast door het liedje ‘Be still’ van The Killers. Het raakte me diep. Voor mij lopen God en het geloof als een rode draad door dit lied heen.
Ik weet dat in deze rubriek altijd een kerklied wordt besproken. Maar heel eerlijk: misschien heb ik een overdosis gehad, want ik luister daar eigenlijk nooit meer naar. Ik denk ook dat we ver van huis zijn als we God afbakenen tot één muziekstijl. Ik ontmoet God bij zo veel zogenaamd seculiere artiesten. Ik zou het geweldig vinden om liedjes van hen in de kerk te zingen. Zoals bij het avondmaal ‘Fix you’ van Coldplay of ‘To make you feel my love’ van Bob Dylan. Maar dus ook dit lied, ‘Be still’, omdat het gaat over genade. Over dat er iets is wat je overeind houdt, wat er ook gebeurt.”
‘Soms is het donker in mij, terwijl ik alles goed op orde heb’
Be still
“‘Be still’ of ‘Wees stil’ is uiterst Bijbelse taal. En dat is geen toeval. Brandon Flowers, die het zingt en heeft geschreven, is mormoon. Ik vind het prachtig dat hij die taal pakt en het in een liedje zet dat inmiddels miljoenen keren is beluisterd, ook door mensen die helemaal niets met het geloof hebben. Fantastisch. Het christelijk geloof heeft zo veel te bieden, maar de taal die we gebruiken staat voor mijn gevoel vaak zo ver af van hoe het leven is.
Dit lied staat midden in dat leven en erkent hoe donker het kan worden. Maar het reikt me ook bemoediging, aanmoediging, troost en strijdvaardigheid aan. Het zegt tegen mij: leef maar gewoon stug door. Datgene wat in je zit en waarvan je weet dat het klopt, gaat naar buiten komen. Blijf dicht bij jezelf en ga moedig vooruit. Het zijn dingen waar ieder mens af en toe aan herinnerd moet worden.”
Be still and go on to bed
Nobody knows what lies ahead
“Wees maar gewoon even met de donkerte, vecht maar even niet. Wees maar stil en rustig. Voor sommige mensen is het een verschrikkelijke gedachte om geen controle te hebben, laat staan om met die gedachte rustig naar bed te gaan. Voor mij is het hoopvol: dat ik rustig kan gaan slapen, in vertrouwen. Vertrouwen dat God alles draagt, mij draagt.”
Life is short, to say the least
We’re in the belly of the beast
“‘The beast’ is denk ik het leven. We zitten in de buik van het leven, het beest. Waar het guur kan zijn en kan stormen. Brandon Flowers schetst zo’n scherp contrast in één couplet, dat doet hij erg goed. Dat contrast doet recht aan de menselijke beleving van de werkelijkheid én aan wat het betekent te geloven te midden van die werkelijkheid. Soms is het donker in mij, terwijl ik feitelijk alles goed op orde heb en de liefste mensen om me heen heb. En soms ben ik heel hoopvol en gelovig, terwijl voor m’n gevoel de wereld in de fik staat.”
Long may your innocence reign
“Wát een zin: lang zal je onschuld regeren. Je onschuld is dus iets dat kan regeren, en niet iets zwaks. In ons leven raken we allemaal op een bepaald moment onze onschuld kwijt. Als je voor het eerst iemand pijn doet van wie je houdt. Of als je op de monsters in jezelf stuit: dat je een kant van jezelf ontdekt die lelijk of gemeen is, of die uit is op wraak, of die koste wat kost zijn gelijk wil halen. Ik heb dat allemaal meegemaakt.
‘Genade voelt voor mij als vrijheid, als een feestje op het strand’
Hoe de onschuld dan weer kan regeren? Doordat ik kijk of ik het goed kan maken met iemand. Maar ook door te erkennen dat ik fout zat, naar mezelf en de ander toe. Het moeilijkst voor mij is niet alleen om onder ogen te komen dat ik iets verkeerds heb gedáán, maar ook dat ik verkeerd heb gedácht: dat mijn intentie fout was.”
And if they drag you through the mud
It doesn’t change what's in your blood
When they knock you down
Don’t break character
You’ve got a lot of heart
“Toen ik dit lied voor het eerst hoorde, zat ik in een tijd dat ik me van links en rechts aangevallen voelde. In een specifieke situatie werden inderdaad mijn intentie en integriteit in twijfel getrokken. Dat kwam keihard binnen. Ik probeer te allen tijde te bewaken dat ik eerlijk ben en zuiver – voor mij is dat alles.
Gaandeweg kan dan de onschuld weer gaan regeren. Dit is genade, dat er een weg is van schuld naar onschuld. Zelfs voor mij. Ik ben wat dat betreft mijn eigen grootste criticaster. Wat ikzelf iemand aandoe, voelt veel groter en erger dan wat iemand mij aandoet. Genade voelt voor mij dan ook vooral als vrijheid. Als een feestje op het strand, met een koud drankje in je hand in de branding. Genade zet een streep onder je fouten en je schuld, zodat je daarna onbevangen verder kunt en mag leven.
‘Sta op en ga aan de slag, met jezelf of voor een ander’
Als vader probeer ik dat bij mijn kinderen te doen. Als zij vastzitten in hun hoofd en zichzelf verwijten maken, probeer ik met hen te gaan zitten, erover te praten en te zeggen: ‘Oké, je weet wat er niet klopte. En dan is het nu voorbij.’”
Rise up like the sun and labor ’til the work is done
“Het klinkt bijna als Prediker: doe wat je hand vindt om te doen. Dat je in staat bent op te staan als het licht, dat je iets van licht hebt te verspreiden. Maar ook: werk totdat het werk gedaan is. Het is niet een sussend liedje dat een zekere vrijblijvendheid predikt. Niks geen lethargisch slachtofferschap. En ook niet: ‘Ik ben er gewoon en dat is genoeg.’ Ja, daar is iets voor te zeggen, maar ik ben óók meer dan dat. Dus: sta op en ga aan de slag. Met jezelf of voor een ander. Maak iets moois, voeg iets toe.”
