Eerst de keuken maar eens opruimen. Want straks komt de invasie. Van mensen én van loempia’s. Bij de jaarlijkse rommelmarkt verkopen we ze namelijk: loempia’s voor het goede doel. Myanmarese loempia’s welteverstaan. En die moeten gerold en gefrituurd worden, zo vers mogelijk. ’s Ochtends de vulling gemaakt, ’s middags sissend uit de pan.
Het is altijd een heel gebeuren. Druk wordt er heen en weer gebeld tussen de Myanmarese dames. Hoeveel moet er ingekocht worden, waar zijn de wortels het goedkoopst, en wie moet op welke plek wat doen? Ik ben altijd blij dat ik het meeste daarvan niet versta. Ik wacht het wel af – stel slechts mijn keuken ter beschikking en kijk wat er gebeurt.
Ik wil best wel helpen, natuurlijk. Het lijkt me leuk, loempia’s rollen. En als ik er eenmaal een paar honderd heb zien maken, denk ik ook nog wel dat ik het kan. Maar het mag niet. Beleefd wordt het afgeslagen door de dames. Ze zeggen het niet, maar ik zie ze denken: zonde van de ingrediënten, al die mislukte loempia’s.
‘Het lijkt me leuk, loempia’s rollen, maar het mag niet’
Tja, ik ben ook geen Aziaat van geboorte. Kennelijk zit dit in de genen. Je hebt het wel of je hebt het niet, het ‘loempiagen’. En hoewel het eigenlijk een vorm van discriminatie is – de Thaise en Chinese vrouwen die langskomen, mogen wel rollen – vind ik het prima. Het is gezellig.
Ik ga maar doen waar ik wél goed in ben: tijdens het loempia rollen luister ik naar de verhalen. Verhalen over hun land, over vroeger, over hun vlucht, en over nu. Op de achtergrond klinkt ondertussen het vierstemmige gezang van de frituurploeg.
Aan het eind van de dag kijken we tevreden terug. Er zijn 750 loempia’s verkocht. Dat betekent een opbrengst van 600 euro. Daardoor kunnen ook mensen die weinig geld hebben, mee naar het zomerkamp. En ik heb een boel ‘loempiapastoraat’ kunnen doen. Mijn keuken walmt nog wel een weekje na, maar ik ben een tevreden mens.
