“Mijn Griekse moeder gaf me als kind een Grieks-orthodoxe opvoeding. Het geloof werd me opgelegd. Ik was een beetje bang voor de priesters, die op een voetstuk geplaatst werden. Toen ik tiener was, heb ik me afgezet tegen het geloof. Ik wilde er zo weinig mogelijk mee te maken hebben.
Tot ruim twee jaar geleden. Ik was diep ongelukkig met mijn werk als programmeur, werkend vanuit huis – een eenzaam bestaan. Het was een donkere periode. Een burn-out, zeiden vrienden later. Ik vroeg me af hoe mijn leven eruit moest zien. Ik besefte dat ik me dienstbaar wilde opstellen, van nut wilde zijn voor de mensen om me heen. Toen ik dat eenmaal inzag, ben ik direct gestopt met mijn werk.”
“Toen gebeurde er iets bijzonders. Door ogenschijnlijk een paar toevalligheden bezocht ik de Henny Vrienten-dienst in de Immanuelkerk in Groningen. Ik werd erg geraakt door de woorden van de dominee, die vertelde dat je je licht moet laten schijnen. Dat was precies wat ik wilde. Het was aanleiding om vaker terug te komen.”
‘Door de relatie die ik met God heb, kan ik nu mezelf accepteren’
“Ik hoor nu thuis in deze gemeente. Ik doe mee aan de ABC-cursus voor beginnend gelovigen. Een medecursist zei: ‘Ik was al aan het bidden voordat ik doorhad dat ik aan het bidden was.’ Voor mij geldt dat precies zo. In mijn donkere periode was ik aan het bidden, en zonder dat ik het doorhad, luisterde God naar me. Dat ben ik pas later gaan zien.”
“Toen ik jong was, was godsdienst een setje regels om je aan te houden. Nu komt het van binnenuit. Door de relatie die ik met God heb, kan ik nu ook mezelf accepteren. Als transgender ben ik me er heel erg van bewust dat ik niet binnen de normen van de samenleving pas. Door mijn geloof ben ik gaan denken dat God me zo bedoeld heeft. Op de een of andere manier is het in Zijn plan nodig dat ik Lisa ben. Ik hoor erbij, precies zoals ik ben.”
Tekst: Janet van Dijk | Foto: Leonard Walpot
