Zomaar te gaan met een stok in je hand,
zonder te weten
wat je zult eten.
Zomaar te gaan met een stok in je hand;
eindeloos ver is ’t beloofde land.
Zomaar te gaan, wordt het leven of dood?
Altijd maar banger,
duurt het nog langer?
Zomaar te gaan, wordt het leven of dood?
In de woestijn worden kinderen groot.
Zomaar te gaan, met zijn woord als bewijs,
altijd maar lopen,
altijd maar hopen.
Zomaar te gaan met zijn woord als bewijs;
straks wonen wij in een paradijs.
Tekst: Hanna Lam, bij Exodus 16-17
Melodie: Wim ter Burg
KRO-NCRV
