Maak ons hart onrustig, God,
dat het ontevreden klopt
als we mooie leugens horen
en gemakkelijke woorden!
Maak ons hart onrustig, God.
Stort in ons uw tranen uit.
Mensen worden uitgebuit,
weggeschopt en opgesloten.
Zegen hen als wij hen troosten.
Stort in ons uw tranen uit.
Steek in ons uw woede aan
om het onrecht te weerstaan!
Geef ons moed om op te treden.
Laat ons vechten voor de vrede.
Steek in ons uw woede aan.
Laat ons dwaas en koppig zijn.
Laat ons doorgaan tot het eind.
Gaat het onze kracht te boven,
laat ons dan in U geloven.
Laat ons dwaas en koppig zijn.
Want het is uw koninkrijk
tot in alle eeuwigheid.
Tekst/vertaling: R. Schaap/L. Goedbloed
Bewerking: M. van der Beek
Componist/Arrangeur: Roald Schaap
Bundel: Hemelhoog
Zang: Joy Wielkens
Percussie, viool en bas: Frank van Essen
Gitaar: Allard Gosens
Altsaxofoon: Sjoerd Visser
Piano: Jan Willem van Delft
-------
Toegelicht: Maak ons hart onrustig, God
(door dr. Oane Reitsma, medewerker Spiritualiteit en Eredienst in de dienstenorganisatie)
Onrustig hart
Psalm 62 bezingt dat de ziel rust vindt bij God. Dit lied bidt juist om een onrustig hart – het lijkt wel op Augustinus’ bekende uitspraak: ‘Mijn hart is onrustig in mij totdat het rust vindt in U.’ Zo functioneert het ook als we de tekst van het lied verder volgen. Het vraagt God namelijk ons hart onrustig te maken ‘als we mooie leugens horen en [te] gemakkelijke woorden’.
Scherpe aanklacht
Elk van de vier coupletten begint met dezelfde regel als waar hij mee begon: ‘Maak ons hart onrustig, God’ (couplet 1); ‘Stort in ons uw tranen uit’ (couplet 2); ‘Steek in ons uw woede aan’ (couplet 3); ‘Laat ons dwaas en koppig zijn’ (couplet 4). Die herhaling legt er nadruk dat we in opstand moeten komen waar onrecht is. Het lied legt zich er niet bij neer hoe de wereld in elkaar steekt. Het is een scherpe aanklacht tegen de wereld waarin mensen worden uitgebuit, weggeschopt en opgesloten.
Moed ontvangen
De focus van dit lied – uit de kring van Schrijvers voor Gerechtigheid – ligt op de rechtvaardige wereld, niet op de ‘ik’-persoon zoals in Psalm 62. Een mooie zin in couplet 2 is: ‘zegen hen als wij hen troosten’. Niet wijzelf hoeven getroost te worden, niet wij hoeven een klopje op de schouder voor wat we voor anderen doen. Nee, ‘wij’ geven ons uit compassie voluit over aan de gerechtigheid van God. In ons stort God zijn tranen uit wanneer wij ten hemel schreien als die gerechtigheid er nog niet is, in ons huilt Godzelf. Het enige wat de ‘wij’ van de tekst wil is moed ontvangen van God om daadwerkelijk te vechten voor de vrede.
Gods koninkrijk
Want waar is het om te doen? Het is er om te doen dat deze wereld ‘tot in alle eeuwigheid’ Gods koninkrijk is. Dat is haar oorsprong en bestemming. Niet wat de mensen ervan maken. Koppigheid is daarbij een deugd.
