“Ik ben niet gelovig opgevoed, maar wel van jongs af geïnteresseerd in het christendom. Toen ik een jaar of 7 was, ging ik weleens met de buren mee naar de kerk. En in groep 8 van de basisschool koos ik voor een uur godsdienstles in plaats van een uur huiswerk maken.”
“Toen ik ging studeren in Leiden had ik het gevoel dat ik er wat mee moest. Een studentenpastor nodigde me uit mee te doen in een praatgroep. Dat was leuk, maar ik liet het ook weer los. Ik werd weer serieuzer toen ik na mijn afstuderen een baan kreeg in Utrecht en daar ging wonen. Ik besloot de Bijbel helemaal te lezen om een eigen indruk te krijgen van het geloof. Dat leverde veel vragen op, maar ik leerde er ook veel van. En ik kwam erachter dat ik niet in m’n eentje kan geloven.”
‘Ik heb nog steeds het gevoel dat ik nieuw ben in de kerk’
“Een collega tipte de Alpha-cursus. Die ben ik gaan volgen in de Jacobikerk. Daar ben ik blijven hangen. Toen ik gedoopt zou worden, was dat het moment om mijn omgeving te vertellen van deze ontwikkeling. De reacties waren wisselend. Veel mensen waren verbaasd maar positief, andere begrepen het niet. Ze gaven aan dat ze anders naar me gingen kijken.”
“Na mijn verhuizing naar Deventer heb ik daar een kerk gevonden. Toch heb ik ook na jaren nog steeds het gevoel dat ik nieuw ben in de kerk. Ik mis basiskennis die de meeste kerkgangers van jongs af hebben meegekregen. In de kerk wordt dit allemaal bekend verondersteld bij seculier Nederland. Maar vrienden die ik had uitgenodigd voor mijn doop, wisten bijvoorbeeld niet of ze ‘zomaar’ mochten komen. De kerk is echt een andere wereld met een eigen taal.”
“Geloven gaat met vallen en opstaan, maar het heeft me veel gebracht. Ik ben milder geworden en anders gaan kijken naar mensen die anders zijn dan ik. Ja, net zoals Jezus deed.”
Lees ook het verhaal van Elisabeth (40), die de kerk uit ging:
Tekst: Janet van Dijk | Foto: Leonard Walpot
