Kortgeleden hebben we in deze kerk ‘lichtjesavond’ gehad. We hebben mensen herdacht die korter of langer geleden overleden zijn. We hebben bij hen stilgestaan, en hun namen genoemd omdat we hen niet willen vergeten.
Wanneer je te maken krijgt met verlies, met een afscheid van een dierbaar familielid, vriendin, of je krijgt een moeilijk bericht te horen, dan kan het leven in een heel ander licht komen te staan. Het leven kan zijn glans verliezen, het verdriet kan verlammend zijn. Hoe ga je dan verder? Moet je dan zeggen: ‘Ik ga me vermannen, blijven lachen en doorgaan.’ Of mag het verdriet er ook zijn? Mag het gezien worden?
Ik moest hierbij denken aan een verhaal over Jezus. Met zijn vrienden zit Hij op een boot op een meer. Opeens begint het flink te stormen, de boot wordt heen en weer geslingerd en zijn vrienden worden doodsbenauwd. Jezus ligt ondertussen rustig te slapen in het achterschip. Zijn vrienden gaan naar hem toe en zeggen: ‘Rabbi, kan het jou niet schelen dat we vergaan?’
Jezus raakt niet geïrriteerd dat ze Hem wakker maken en Hij zegt ook niet: ‘Kop op, jullie hoeven toch niet bang te zijn.’ Maar midden in de storm gaat Hij naast ze staan en spreekt met hen over vertrouwen. En de storm gaat liggen.
Dit prachtige verhaal vertelt mij: je hoeft niet altijd in je eentje je weg te zoeken in een gevoel van verslagenheid of verdriet. Je kunt steun zoeken of vinden bij een ander, een ander met wie je kunt delen. Hierin kun je ook medemens zijn: naast een ander staan door te luisteren of gewoon stil te zijn. En zo kunnen we God ook leren kennen als een God die met liefde naar ons kijkt en ons wil dragen en inspireren.
Deze overdenking komt uit een aflevering van Petrus in het land (19 november 2022). Beluister hieronder ook het lied:
