“Ik ging al jong van school. Toen ik vijftien was, zei mijn moeder: het lijkt me beter dat je een baantje zoekt en dan ’s avonds erbij gaat leren. Daar zei ik geen nee tegen. Zo belandde ik op mijn vijftiende in een donkere kamer in een fotografiestudio, bij een bekende fotograaf. Daar leerde ik foto’s ontwikkelen en afdrukken.”
Omscholen
“Hoewel ik leuke collega’s had, voelde ik me toch niet echt thuis in de fotografiewereld. Daarom besloot ik me te laten omscholen tot pianostemmer, hetzelfde werk als mijn buurjongen deed. Ik volgde toen al een tijdje pianolessen. En ik had altijd al van piano’s gehouden: van het geluid, van de vorm van de geluidskast.
Ik kwam terecht in de werkplaats van een pianohandel, waar ik leerde om piano’s te repareren. Op een gegeven moment mocht ik in de winkel gaan oefenen met stemmen. En korte tijd later mocht ik ook keyboard- en orgelles gaan geven.”
“Ik was al gelovig opgevoed, maar in die periode heeft mijn geloof zich verder verdiept. Een belangrijk moment was een evangelisatieweek in Scheveningen, waar ik aan meewerkte. Daar voelde ik me opeens zélf aangesproken: weet je dat de Here Jezus voor jou gestorven is? Ik heb die week veel gesprekken gevoerd. Mijn geloof werd dieper, hechter.”
Pittige jaren
“Toen ik bijna dertig was, ontmoette ik Riet, in een kerkelijke koffiebar. Ik maakte indruk met mijn orgelspel, zei ze later. Aan het einde van de avond heb ik haar naar huis gebracht, en anderhalf jaar later waren we getrouwd.
Ons huwelijk en gezinsleven waren niet altijd makkelijk. We kregen vrij snel achter elkaar een dochter en vier zoons. Na de geboorte van onze oudste zoon kreeg Riet een postnatale depressie. En onze derde zoon lag na zijn geboorte wekenlang in het ziekenhuis. Ondertussen was ik heel veel weg, ik werkte ’s morgens, ’s middags en ’s avonds.
Achteraf gezien waren dat pittige jaren. Nu denk ik: hoe is het mogelijk dat we daardoorheen zijn gekomen? Maar met de hulp van een christelijke therapeut zijn we bij elkaar gebleven.”
‘Soms verstond ik het niet goed en gaf ik een antwoord dat nergens op sloeg’
Gehoorproblemen
“Ondertussen had ik gehoorproblemen gekregen. Die begonnen al vlak na ons huwelijk, na een flinke griep en een oorontsteking. Aanvankelijk kon ik met een gehoorapparaat en een elektrische stemvork als pianostemmer blijven werken, maar op een gegeven moment werd het overleggen met klanten steeds lastiger. Toen ben ik in een postkamer gaan werken. Dat was in het begin wel wennen, het was werken onder hoge druk. Maar ik ging het werk steeds leuker vinden.”
“Mijn gehoorproblemen werden in de loop van de tijd steeds erger. Thuis hadden we regelmatig misverstanden: dan verstond ik Riet of de kinderen niet goed en gaf ik een antwoord dat nergens op sloeg. Daar konden we gelukkig wel om lachen samen.”
‘Vond de Here God zo’n ingreep in mijn lichaam wel goed?’
Operatie
“In 2016 was er tijdens een dienst in onze Bethlehemkerk aandacht voor mijn slechthorendheid. Mijn goede vriend Henk vertelde wat gehoorproblemen voor gevolgen hebben, en de hele kerk heeft toen voor mij gebeden.
Helaas ging mijn gehoor in de jaren erna nóg verder achteruit. Maar in 2021 kreeg ik de mogelijkheid om een cochleair implantaat te laten plaatsen, een soort gehoorprothese. Ik heb lang getwijfeld, want er konden allerlei dingen fout gaan tijdens de operatie. En vond de Here God zo’n ingreep in mijn lichaam wel goed? Dat is in mijn hoofd een hele strijd geweest, maar ik moest steeds terugdenken aan het gebed tijdens die kerkdienst. Uiteindelijk kon ik me helemaal aan de operatie overgeven.”
“De operatie in het LUMC is goed gegaan, dat ervaar ik als een groot geschenk. Inmiddels kan ik – na een intensief oefentraject – veel beter horen dan hiervoor. Telefoneren lukt weer en ik geniet van de gesprekken met mijn zoons en dochter. Ook mijn eigen pianospel kan ik steeds beter horen. Elke donderdagochtend, wanneer de kerk open is om met elkaar koffie te drinken, speel ik in onze kerk.”
‘Toen er een ouderling benoemd moest worden, ervoer ik dat als een roeping’
Tot zegen zijn
“Toen ik opknapte van de operatie, moest er in onze gemeente een ouderling benoemd worden. Ik ervoer dat als een roeping en ik ben kort daarna bevestigd. Nu bezoek ik zelfstandig ouderen binnen onze gemeente. Ik vind het heel bijzonder dat ik dat nu kan. Ik hoop dat ik anderen daarmee tot zegen mag zijn.
Uiteindelijk gaat het in mijn leven niet om wat ik zélf leuk vind, maar om de weg van de Here God. Elke ochtend en elke avond bidden Riet en ik samen: voor de kinderen, voor kennissen, voor familie. Ik bid dat de Here God hun weg mag leiden, zoals Hij ook mijn weg geleid heeft.”
Tekst: Jedidja Harthoorn | Beeld: Nienke van Denderen
