Marius van Rouwendal (71) heeft veertig jaar bij Defensie gewerkt. Hij besteedt nu veel tijd aan zijn hobby: vogels fotograferen. Hij is weduwnaar en heeft drie kinderen en zeven kleinkinderen. Leonora Bezemer (17) zit in de zesde klas van het vwo en wil na de zomer graag naar de kunstacademie. Beiden zijn lid van de Pauluskerk in Gouda.
Normaal gesproken komen ze vaak over de vloer in de Pauluskerk: Marius en Leonora zijn allebei trouwe kerkgangers. In tijden van corona is alles even anders: de kerkdiensten zijn online, net als de belijdeniscatechese van Leonora. En de bijbelstudiegroep van Marius is tijdelijk helemaal stopgezet. Toch voelen beiden zich hier op vertrouwde grond. Leonora haalt koffie en thee, en eenmaal in de kerkbanken – mondkapjes af – komt het gesprek gauw los.
Ingewikkeld
Marius bladert door de gesprekskaarten. “Ik heb hier de vraag: ‘Wat neem je mee van je ouders en wat niet?’” Leonora denkt even na. “Mijn ouders hebben altijd heel open met ons over allerlei onderwerpen gepraat. Dat vind ik heel goed. Tegelijkertijd zijn ze wel behoorlijk traditioneel, al mag ik dat niet zo noemen.” Ze lacht, en vervolgt dan serieus: “Nu ik veel niet-christelijke vrienden heb, ervaar ik dat als behoorlijk ingewikkeld. Aan de ene kant wil ik de dingen doen die mijn vrienden ook doen: feesten, met een groep op vakantie, spannende dingen meemaken. Maar het traditionele christelijke plaatje is eerder: jong trouwen en kinderen krijgen. Ik weet niet of ik dat wil en of het leven zo loopt. Ik moet steeds opnieuw nadenken: wat wil ik zélf?”
‘Je moet op deze leeftijd zóveel keuzes maken’
Soms is dat wel pittig, vervolgt ze. “Je moet op deze leeftijd zoveel keuzes maken. Wat voor opleiding ga je doen, wat doe je wel en niet met je vrienden, hoe ga je om met seksualiteit? En als je andere keuzes maakt dan je vrienden, wordt daar soms lacherig over gedaan.”
“Dat was voor mij denk ik wel iets makkelijker”, reageert Marius. “Toen ik jong was, waren bepaalde keuzes vanzelfsprekender.” Zelf kan hij achteraf wel dingen in zijn leven aanwijzen die hij anders had willen doen. “Als ik terugkijk op mijn gezinsleven, denk ik: ik had veel meer met mijn kinderen kunnen praten over het geloof. Maar ik kwam zelf niet uit een familie waar veel over het geloof gepraat werd, en mijn vrouw ook niet. Dan is dat lastig. Mooi dat jouw ouders dat wél doen.”
Steeds beter
Leonora pakt een nieuw kaartje. “Wat vindt u van goede voornemens? Vindt u het goed om ernaar te streven om dingen steeds beter te doen?” Marius: “Altijd maar hoger en beter willen, zit er bij mij niet in. Ik heb er tijdens mijn loopbaan bij Defensie bewust voor gekozen om tijd voor mijn gezin te houden en me niet alleen op mijn carrière te richten.” Hij denkt even na. “Steeds beter … Als je dat op je geloofsleven betrekt, moet je denk ik oppassen. Dan bestaat het risico dat je fundamentalistisch wordt. Dat je denkt: ik moet méér bidden, méér bijbellezen, méér geven. Ik denk dat dat niet goed is. Zeker niet als je jezelf daardoor beter gaat voelen dan een ander.”
Leonora herkent die neiging om ‘beter’ te willen geloven wel. “Ik kan soms denken: wat slecht van mezelf dat ik nu geen tijd maak voor bijbelstudie. Maar als ik mezelf dwing, roept dat soms weerstand op.”
Vooroordelen
Die weerstand heeft ook te maken met vragen waarmee ze worstelt, vervolgt ze. “Bepaalde teksten in de Bijbel lijken niet met elkaar te rijmen. Hoe kan het dat Kaïn opeens een vrouw ergens vandaan toverde? En hoe zit het precies met de schepping? En dan zijn er ook nog al die onderwerpen waarover christenen met elkaar van mening verschillen. Ik vind dat er onderling zoveel vooroordelen zijn. Terwijl ik geloof dat elk mens waardig is. Ongeacht bijvoorbeeld geaardheid.”
‘Eenheid in hoofdzaken, verscheidenheid in bijzaken’
Marius: “Ik herinner me een predikant die het motto had: ‘Eenheid in hoofdzaken, verscheidenheid in bijzaken.’ Zo’n bijzaak is bijvoorbeeld het dragen van een broek in de kerk. Dat moet geen hoofdzaak worden, daarin mag iedereen zijn eigen afweging maken.”
“Ik herken jouw vragen trouwens wel”, zegt hij later tegen Leonora. “Zoals die vrouw van Kaïn ... Daar heb ik toen ik jong was ook lang over gediscussieerd op de jongelingenvereniging. Maar op een gegeven moment heb ik gedacht: laat maar, het is niet het belangrijkste. Als ik op deze vraag een antwoord zou hebben, komen er weer tien andere vragen. Ik geloof dat wij niet naar God op zoek hoeven, Hij is al naar óns op zoek. Hij kent ons en houdt van ons.” Gebarend: “Als ik me dat realiseer, worden alle vragen zó klein.”
---
Oud & jong. Twee generaties, samen in de kerk. In deze rubriek stellen een jonger en een ouder gemeentelid elkaar pittige vragen uit het spel ‘Tafelgesprekken’. Over God, het doel van je leven, toekomst, samenleving en meer. Bekijk ook:
Tekst: Jedidja Harthoorn | Foto’s: Iris Loonen
