Twee generaties, samen in de kerk. In deze rubriek stellen een jonger en een ouder gemeentelid elkaar pittige vragen uit het spel 'Tafelgesprekken'. Over God, het doel van je leven, toekomst, samenleving en meer.
(Dit gesprek vond plaats vóór de maatregelen in het kader van de coronacrisis van kracht werden.)
“Zeg je nu ‘u’?”, vraagt Gea aan Alex als hij koffie inschenkt. “Best hoor, maar het klinkt zo gek. Niemand doet dat hier.” Ze is ‘meubilair’, zegt ze: al sinds de start – begin jaren negentig – is ze betrokken bij de maandelijkse protestantse roze vieringen. “Mijn man en ik kwamen hier via een vriend die homo was. Ze wilden hier geen ‘kleffe, roze hap’, dus ze nodigden ook familie en vrienden uit.” Sindsdien komt ze zo vaak ze kan. “De diensten zijn een warm bad.”
Gea en Alex
Gea Voerman-van Haselen (75) studeerde theologie (door ziekte niet afgerond) en is actief voor de Stichting Evangelie in Spanje en de Waalse Gemeente in Utrecht. Ze heeft vier kinderen en acht kleinkinderen.
Alex Leusink (34) is leraar in het basisonderwijs. Hij woont samen met zijn vriend en hun gezamenlijke zes (pleeg)kinderen. Ze zoeken nog naar een gemeente waar ze zich thuis voelen.
Op de knieën
Alex bezoekt de vieringen sinds drie jaar. “Ik wist al jong dat ik op jongens viel: ik ben als tiener heel erg verliefd geweest op mijn beste vriend. Maar ik wist ook: hier kan ik echt niet mee voor de dag komen, thuis en in de kerk. Toen mijn vriend vervolgens verongelukte, dacht ik: nou, dit is wel een heel duidelijk teken.”
“God zei: als Ík van je houd, waarom zou jij dat dan zelf niet doen?”
Gea: “Een teken? Dat je die gevoelens niet mocht hebben?” “Ja”, reageert Alex. “Ik dacht: ik moet nu kiezen vóór God en tégen mijn geaardheid. Jaren later ben ik met een vrouw getrouwd. Ik hield echt van haar, maar ik kwam ontzettend in de knel met mezelf. Op een gegeven moment liep ik in het bos en ervoer ik dat God me op de knieën dwong, dat Hij zei: ‘Laat alles los. Als Ík van je houd zoals je bent, waarom zou je dat dan zelf niet doen?’” Gea humt instemmend. “Dat was zo’n bevrijding”, gaat Alex verder. “Ik wórstel nergens mee, ik ben gewoon homo.”
Zijn vrouw moedigde hem aan om een netwerk te zoeken van christelijke homo’s. “Toen kwam ik hier terecht. De acceptatie raakte me enorm. Je hoeft niets uit te leggen. We gaan gewoon samen de Heer dienen.”
Dwaas
De gesprekskaarten komen op tafel. Beiden zoeken ze twee vragen uit die ze elkaar willen stellen. “Dit is eigenlijk meer een stelling”, trapt Alex af. “Mee eens of oneens: ‘Een dwaas zegt: Er is geen God’” (Psalm 14, red.).
“Mijn eigen ervaring is: Hij bestaat, Hij is mijn huisgenoot”, antwoordt Gea. “Dus ja, ik zou dwaas zijn als ik zou zeggen dat er geen God is. Ik houd van Hem, Hij houdt van mij. Ik leef uit genade.”
“Mooi”, reageert Alex. “Maar het woord ‘dwaas’ triggert me wel. Je hoeft misschien niet altijd een dwaas te zijn om God en de kerk de rug toe te keren. Er zijn veel mensen die door Gods grondpersoneel – om het maar zo te noemen – een heel ander beeld van God hebben meegekregen dan jij schetst.”
Schema’s en modellen
Het sluit aan bij de andere vraag die hij heeft gepakt: “Kun je God kennen?” Gea reageert gedecideerd: “God kent óns. En wij mogen dátgene kennen wat Hij van zichzelf wil láten kennen. Sommige mensen zien God als Vader in de hemel, heel ver weg. Anderen hebben juist veel met Jezus. Dat zijn allemaal rollen waarin Hij naar ons toe komt.”
“God komt in verschillende rollen naar ons toe”
Alex knikt. “Wij hebben als mensen – in onze beperktheid – vaak de neiging om schema’s en modellen te maken. Bijvoorbeeld als het gaat om de genadeleer: eerst krijg je kennis van je eigen ellende, dan volgt de verlossing en dan de dankbaarheid. ‘Je moet je eerst ziek voelen, anders heb je geen medicijnman nodig.’”
“Maar dat is wel nuttig”, reageert Gea. “Ook Paulus hamert op de wet als middel om in te zien dat je fouten maakt.” “Ja, dat is waar”, zegt Alex. “Al straft de zonde zichzelf ook vaak, denk ik. Als je het lastig vindt om in harmonie met mensen te leven, kun je mij niet wijsmaken dat je een gelukkig mens bent.”
Vrederijk
“Waar verheug je je op in de toekomst?”, leest Gea voor van haar kaartje. Alex denkt even na. “In de Bijbel staan heel veel beloften over de toekomst, letterlijk of figuurlijk. Zo’n duizendjarig vrederijk, daar zit ik op zich best op te wachten. Maar in het klein heb ik zoiets al mogen ervaren, toen God zei: ‘Dit is wie jij bent. Punt.’”
“Je hoeft je niet anders voor te doen dan je bent”, beaamt Gea. Ze haalt een visitekaartje uit haar tas. “De parkeermeter loopt af, maar zullen we nog een keer verder praten? We zijn nog lang niet klaar, volgens mij.”
Meer zien? De EO besteedde in het tv-programma ‘Zie je zondag!’ aandacht aan de Evangelische Roze Vieringen.
Foto’s: Nienke van Denderen | Tekst: Jedidja Harthoorn
