Het is bijna veertig jaar geleden dat Dick meehielp om de Ichthuskerk in Zoetermeer op te bouwen - ver voordat Sharon geboren werd. Tussen de twee gaapt meer dan een halve eeuw en ze lijken niet veel gemeen te hebben. Hij heeft zijn werkzame leven al achter de rug. Zij moet er nog aan beginnen. Zij rijdt elke zondag - “Nou, bíjna elke zondag” - op de fiets naar de kerk. Hij gaat op zijn scootmobiel - “... behalve als het slecht weer is”. Maar al vroeg in het gesprek blijken ze te worstelen met dezelfde thema’s. Dick: “Ik ben af en toe jaloers op mensen die heel intens geloven. Ik heb wel duizend-en-een vragen en twijfels.”
Onwijs mooi
Of ze een voorbeeld hebben, als het gaat om geloof? Sharon weet het meteen. “Mijn ouders gingen niet naar de kerk, maar mijn moeder leerde me wel bidden en vertelde me over God. Dat maakte dat ik al jong wist dat ik gedoopt wilde worden. Zo kwam ik op mijn zestiende in contact met een dominee die heel geïnteresseerd, aardig en open was. Toen we elkaar een aantal keer gesproken hadden, stelde hij voor dat ik niet alleen gedoopt zou worden maar ook meteen belijdenis zou doen. ‘Dan kiest Hij jou en kies jij Hem op één dag.’ Onwijs mooi, toch? Korte tijd later bleek dat hij een hersentumor had, waardoor hij niet lang meer te leven zou hebben. De doop- en belijdenisdienst moest hij via een livestream volgen. Toen ik na die dienst bij hem langsging, zag ik helemaal geen angst voor de dood bij hem. Hij zei dat hij de engelen al in de slaapkamer zag zitten.”
Ze weet waarom juist deze ervaring zoveel indruk heeft gemaakt. “Het raakte me heel erg dat hij zich zó kon toevertrouwen aan God. Juist met het uitzicht op de dood.”
Zoals een kind
Sharon wil er niet te veel over kwijt, maar ze heeft als kind een aantal vervelende dingen meegemaakt. “Veel mensen om me heen overleden in die periode. Dat hoor je als kind eigenlijk niet mee te maken. Maar die dingen hebben me wel dichter bij God gebracht. Ik had het gevoel dat Hij met me meeging.” Desondanks vindt ze de dood een heel moeilijk thema. “Ik denk niet dat ik er volledig op kan vertrouwen dat alles wel goed komt na de dood.”
“Vertrouwen op God zoals een klein kind vertrouwt op zijn moeder: dat vind ik ook heel moeilijk”, reageert Dick. “Ik ben af en toe wel jaloers op mensen die zo intens geloven.” “Ja, ik ook!” zegt Sharon uit de grond van haar hart. Er zijn vragen waar hij niet uitkomt, zegt Dick. “Waarom doen mensen elkaar zulke verschrikkelijke dingen aan? Alleen al als ik denk aan de Tweede Wereldoorlog, al die Joden die toen uitgemoord zijn ...” Sharon: “Maar daar zijn we als mensen toch zelf schuldig aan? Ik denk dat God pas in de hemel zorgt dat alles helemaal goed is.” Dick: “Maar Hij laat al die dingen nu wel toe!”
Aai over mijn bol
Dick heeft net als Sharon genoeg narigheid meegemaakt, blijkt tijdens het gesprek. “Ik heb twintig jaar geleden in één jaar tijd mijn vrouw, mijn vader, mijn schoonvader en mijn broer verloren. Dat was echt een rampjaar. Toch heb ik toen ook troost ervaren. Toen we net hadden gehoord dat mijn vrouw niet lang meer te leven had, kwam ik heel onverwacht een goede vriend tegen in het ziekenhuis. Hij omhelsde me, juist toen ik dat heel erg nodig had. En als ik dat jaar ‘s avonds in bed lag, met mijn handen gevouwen, ervoer ik een enorme rust. Alsof er iemand was die me over m’n bol aaide.”
Ook Sharon is zich vaak bewust van Gods aanwezigheid. “Ik zie God terug in allerlei dingen. In de natuur, in alle dingen die Hij gemaakt heeft ...” Het kan naast elkaar bestaan, zeggen ze allebei, de ervaring dat God er is - door alle ellende heen - én de vraagtekens en twijfels.
Ongemerkt zijn Dick en Sharon al bijna anderhalf uur met elkaar in gesprek - tijd om er een punt achter te zetten. “Zullen we zondag koffiedrinken na de dienst?” stelt Dick voor. “Dan praten we nog even na.”
Dick en Sharon
Sharon (21) is derdejaarsstudent Bestuurskunde aan De Haagse Hogeschool. Ze woont bij haar ouders in Zoetermeer. Dick (75) is gepensioneerd, heeft vier dochters en acht kleinkinderen, en is twaalf jaar ouderling geweest in de Ichthuskerk. Ook hij woont in Zoetermeer.
In de rubriek 'Jong & oud' vertellen een jongere en een oudere uit dezelfde gemeente wat hen bindt en wat ze zoeken in de kerk.
Foto's: Anne Paul Roukema | Tekst: Jedidja Harthoorn
