God, hoor mij,
hoor mijn klagen en bidden.
Het liefst gooi ik al mijn klachten en klagen van me af.
De pijn, de medicijnen, het verdriet erom gaat nooit meer weg.
En toch wil ik verder, wil ik regie, wil ik kracht om door te gaan.
God, zie mij,
U hebt mij gemaakt.
Zie mij als mens en zie niet eerst mijn beperking.
Steeds moet ik keuzes maken:
wat kan wel en wat niet meer.
En al weet ik dat morgen de bank mijn plek zal zijn,
vandaag leef ik door alles heen en geniet van wat is.
God, verlos mij
van mijn schuldgevoel
als ik weer eens de beperkende factor ben
omdat ik iets niet kan of wil,
omdat het niet kan.
God, voel mij,
voel mijn angst op wat is en wat misschien komen gaat.
Voel de onzekerheid in mij, omdat de toekomst ongewis is.
Raak mij aan in al mijn pijn en leed,
zonder woorden, die spreken mensen al genoeg.
God erken mij om wie ik ben.
Ik ben partner, ouder, kind, collega, vriend, vriendin, schepsel.
Ik zoek balans tussen geven en ontvangen.
God, leer mij
te blijven zien hoe ik in beginsel ben bedoeld,
te blijven geloven dat uw Koninkrijk meer is dan Bethesda.
God, geef mij
het vertrouwen.
Geef mensen om mij heen
die zonder woorden durven troosten,
zonder oordeel,
zonder advies.
God, omgeef mij met uw liefde
als ik zachte tranen huil
en de hardheid van het moment even niet kan dragen.
Amen
(door ds. Peter Breure en Renske Breure)
