Een jaar lang maakte ik met enkele anderen wekelijks de podcast ‘Kerk en ik’. Puffend vertelde ik mijn zwager, die dominee is, hoe opgelucht ik was dat we even op pauze gingen. Hij moest lachen: “Dan voel je eens wat een dominee doormaakt met elke week weer die preek …”
“Maar”, vervolgde hij serieus, “wat waren nou je lessen bij al dat speuren in en rond de kerk?”
Hier komen ze:
1. Het is heerlijk om je over te kunnen geven aan een traditie, een bedding die groter is dan jouw leventje. Om te tappen uit eeuwenoude gebruiken en woorden. Juist als jij het allemaal niet meer zo precies weet.
2. Een leven van zelfontplooiing en zelfliefde is ook maar heel erg ‘zelf’. Nogal alleen. Het ‘samen’ van de kerk, op welke manier dan ook, is een cadeau. En dan is samen oliebollen bakken met oud en nieuw al echt te gek. Als je maar de ‘ieder-voor-zich-op-zijn-telefoon-maatschappij’ doorbreekt.
‘Dat we in de kerk met steeds minder zijn, is juist een kans’
3. Dat we in de kerk met steeds minder zijn, is geen reden voor paniek. Maar ook niet voor doemdenkerige berusting. Het is juist een kans om onszelf kritisch te bevragen. Zijn we bezig met de vragen van nu? Voelen we de vrijheid om met het voortschrijdende inzicht van Gods Geest – waarin we toch geloven (?) – radicale, nieuwe keuzes te maken?
4. Dat het moderne westerse leven ontdaan is van alle heiligheid en (bij)geloof betekent niet dat we geen behoefte hebben aan rituelen en besef van het heilige. Afgelopen jaar werd onze jongste, Jesse King, gedoopt in een dienst van pioniersplek Hemelsbreed in de Bijlmer. Ik kan je zeggen: de tranen biggelden over mijn wangen …
5. M’n hernieuwde liefde voor de kerk betekent niet dat ik verlost ben van m’n commitment issues. Of dat kerkgang ineens vanzelf gaat. En daarin ben ik vast niet de enige. Ik ontdekte dat een gezonde spiritualiteit routine en offers vraagt. Niet alleen van de predikant …
Wordt dus vervolgd!
Lees ook:
Foto: Pim Rusch
