De zomer is voor velen (en dus ook voor predikanten) een periode om terug te kijken. Evalueren, bijsturen en nieuwe plannen maken: belangrijk werk. Maar soms lijkt dit proces op zelfkastijding: net als er wat ademruimte ontstaat, vullen we dat direct met flink kritische gedachten. ‘Dit moet anders/beter/groter, enzovoort.’ Zijn we in de zomer juist niet toe aan even ‘niets’: aan ruimte voor nieuwe inspiratie, voor onszelf, ons gezin en God? Hoe kunnen we wat zachter terugblikken?
Ook ik heb de neiging om in de maanden juli en augustus naar binnen te keren en te reflecteren op mijn uitgevoerde activiteiten, de kerkdiensten die ik mocht voorbereiden en de begeleidingstrajecten met studenten. De laatste jaren probeer ik de ‘zomerevaluatie’ wat losser te benaderen, door bewust meer met een glimlach terug te kijken. Ik ervaar dat er op die manier meer ruimte voor nuance, optimisme en creativiteit ontstaat. Soms overkomt me zelfs een wonderlijke vorm van plezier in het schrijven van het conceptjaarverslag.
Mislukt
Een tijdje geleden organiseerde ik vanuit het studentenpastoraat een activiteit voor studenten. Veel voorbereidingswerk, locatie, catering, promotie onder studentenverenigingen, ga maar door. ‘Dit wordt boeiend, kom erbij, geef je op!’ Er waren die avond uiteindelijk twee studenten aan komen waaien, vooral ‘voor mij’ gaven ze achteraf toe. Deze activiteit was mislukt. Ik baalde ervan. Waarom waren er niet meer studenten? Wat had ik anders moeten doen? Allerlei kritische vragen verzwaarden me. Vragen waar geen antwoorden op kwamen.
Ruimte
De sciencefictionschrijver Isaac Asimov heeft ooit gezegd: ‘De meest waardevolle uitspraak die je kunt horen – die nieuwe ontdekkingen aankondigt – is niet ‘Eureka!’, maar ‘Hmm, dat is grappig…’ Grote ontdekkingen en nieuwe ideeën ontstaan zelden tijdens krampachtig evalueren en overpeinzen. Wijsheid en nieuwe inspiratie kunnen ons juist overkomen als er ruimte is voor spelen, voor iets groters en diepers dat ons in beweging mag brengen.
Inspiratie
In mijn vorige column schreef ik over de adem. Het Latijnse woord voor ademen of blazen is spirare, waar het woord ‘inspiratie’ ook van afstamt. Inspireren is ‘inademen’, of ‘in laten blazen’. Wij, ademende mensen, mogen inspiratie ontvangen om het ín ons te laten gebeuren. Voorwaarde hiervoor is dat we verantwoordelijk zijn voor een ‘innerlijke landingsbaan’ waar deze begeesterde ideeën kunnen landen.
Toen ik laatst op de fiets in de zon aan het mijmeren was over onder meer de ‘gefaalde’ activiteit, kreeg ik een glimlach op m’n gezicht. ‘Kop op, het was prima, dit hoort er ook bij. Vallen en opstaan. En die twee studenten hebben een goede avond gehad, toch?!’ Vanuit die glimlach ontstond er ruimte om dit alles wat te relativeren. Ineens ontdekte ik nieuwe ideeën, praktische tips voor een volgende keer en lukte het om het leerproces te vieren.
Niets doen
Deze zomer wil ik bewust ‘niets doen’. Vanuit die leegte hoop ik nieuwe energie te ontvangen en ruimte te ervaren voor een zachte, nuchtere, relativerende glimlach.
Wil jij deze zomer ook leren om met genadige ogen te evalueren? Ik wens je een inspirerende zomer toe!
Lees ook:
