Maar deze keer antwoordt ze: “Vragen”, terwijl ze haar arm vertrouwelijk door de mijne steekt. Ok. Goed dan. Dan doen we vragen. “Wat wil je vragen?” Ze kijkt me ernstig aan met haar mooie donkerbruine ogen. En dan komt de vraag: “Hoe oud mag je een bh aan?”
Ik denk even na en zeg dan: “Nou, dat doe je meestal als je borsten gaan groeien.” Het is even stil en dan fluistert ze met pretoogjes, alsof ze een mooi plannetje heeft bedacht, in mijn oor: “Heb jij geen bh van jouw kind over?”
“Nee, dat heb ik eigenlijk niet”, moet ik haar teleurstellen. “Maar zou je er dan graag eentje willen?” Nu wordt ze enthousiast, half kind, half vrouw als ze is met haar 11 jaar. “Ja”, danst ze bijna door de kamer. Maar dan volgt erachteraan: “Nee, dat kan niet. Mijn vader heeft geen geld om er een te kopen.”
Het raakt me. Ik weet dat het waar is. Ik weet dat dit migrantengezin al blij is als de huur betaald kan worden en er iets overblijft voor het eten. En ik weet ook dat het waar is dat dit meisje zo graag net als de Nederlandse vriendinnetjes van haar leeftijd wil zijn. En dat die bh, hoewel strikt genomen nog nergens voor nodig, toch zo ontzettend belangrijk is. Koude zwarte cijfers op een wit papier over armoede onder kinderen zijn ineens vervangen door een springlevend, enthousiast, warmbloedig en onontwijkbaar exemplaar.
Dus gaan we binnenkort maar eens samen naar de Hema. Alleen weet ik nog niet wat haar vader zal denken. “Hoe was het in de kerk?” “Leuk, ik heb een bh gekregen …” Ik spreek zijn taal niet, maar dit wil ik liever niet met handen en voeten uitleggen.
Zou Petrus zich ook een pionier hebben gevoeld toen hij tijdens zijn zendingsreizen in aanraking kwam met nieuwe mensen en nieuwe culturen? Esther van Schie voelt zich dat in elk geval wel. Ze is predikant voor het landelijk werk onder migranten, zie www.geloofsinburgering.nl. Ook is ze voorganger van een jonge, internationale gemeenschap in Gouda.
Foto: Xander de Rooij
